Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Η συζήτηση για αναδιάρθρωση, οι δανειστές και οι προοπτικές της χώρας


"Όσο η επόµενη µέρα δεν είναι µέρος του προβληµατισµού, η όποια φιλολογία είναι απλώς υπεκφυγή υπεύθυνης τοποθέτησης στα ουσιαστικά ζητήµατα της δηµοσιονοµικής αναπροσαρµογής και της αξιοποίησης/εκποίησης δηµόσιας περιουσίας"


ποια αναδιάρθρωση;...

του Γιώργου Προκοπάκη*


Πληθαίνουν οι φωνές υπέρ της αναδιάρθρωσης του χρέους σήµερα. Έναυσµα η απόφαση του Συµβουλίου Κορυφής για τον ESM και η πρακτικώς υποχρεωτική αναδιάρθρωση του χρέους ως προϋπόθεση για ένταξη σ’ αυτόν. Η "εθελοντική συµµετοχή" ιδιωτών δανειστών είναι το καύσιµο που συντηρεί την κουβέντα. Η µέχρι στιγµής επιχειρηµατολογία ξεκινάει από την απλή παρατήρηση ότι ο ήλιος βγαίνει από την ανατολή, δηλαδή, είναι καλύτερα να χρωστάς λιγότερα από όσα έχεις πραγµατικά δανειστεί, και τελειώνει µε µια βόλτα στο πάρκο της εθελοντικής συµµετοχής των δανειστών!

Τα πράγµατα δεν είναι τόσο απλά. Η οικονοµία τρέχει µε πρωτογενές έλλειµµα 9 δισ. ευρώ. Χωρίς προηγούµενη προσαρµογή, την εποµένη µιας αναδιάρθρωσης που θα καταλήγει σε πληρωµή µειωµένων τόκων, ας πούµε κατά 50%, απαιτείται η χρηµατοδότηση ελλείµµατος 17-18 δισ. ευρώ. 

Είναι παραλογισµός να αναµένεται ότι την εποµένη της αναδιάρθρωσης είτε οι φρεσκοκουρεµένοι δανειστές είτε το Eurogroup θα σπεύσουν να χρηµατοδοτήσουν την αναδηµιουργία του προβλήµατος. Προϋπόθεση για την τήρηση της όποιας συµφωνίας είναι η ελαχιστοποίηση των δανειακών αναγκών.
Εάν η Ελλάδα προσέλθει στις διαπραγµατεύσεις µε το σηµερινό πρωτογενές έλλειµµα, ο διακανονισµός – πάντα φιλικός – θα καταλήγει σε βίαιη αφαίρεση τουλάχιστον 8% του ΑΕΠ, το οποίο µε τη σειρά του συνεπάγεται κατάρρευση εσόδων και περαιτέρω συρρίκνωση. 

Όσο η επόµενη µέρα δεν είναι µέρος του προβληµατισµού, η όποια φιλολογία είναι απλώς υπεκφυγή υπεύθυνης τοποθέτησης στα ουσιαστικά ζητήµατα της δηµοσιονοµικής αναπροσαρµογής και της αξιοποίησης/εκποίησης δηµόσιας περιουσίας. 
Η υπεκφυγή εξυπηρετεί το πολιτικό προσωπικό και την πολιτική πελατεία στην οποία απευθύνεται – όχι τους πολίτες. 
Ευθύνη της όποιας αντιπολίτευσης είναι όχι να προετοιµάζει ιδιοτελώς τη δραστηριοποίησή της την επόµενη µέρα – είναι άγνωστο ποιοι θα περισωθούν πολιτικά – αλλά να µην αφήσει την κυβέρνηση να ρίξει λευκή πετσέτα. 
Η υπεύθυνη πολιτική επιβάλλει τη χάραξη συγκροτηµένης πορείας, τη λήψη µέτρων για µείωση των ελλειµµάτων, µε τις µικρότερες δυνατές επιπτώσεις στους πολίτες. 
Όσο περισσότερο χρόνο µπορεί να αγοράσει η χώρα, ενώ προσαρµόζεται στα µικρότερα ελλείµµατα, τόσο καλύτερη θα είναι η διαπραγµατευτική της θέση, τόσο λιγότερο κακή θα είναι η επόµενη µέρα.

Το προβληµατικό µε τη φιλολογία της αναδιάρθρωσης είναι η εκτός πραγµατικότητας αντιµετώπιση της έννοιας «εθελοντική συµµετοχή». Ενώ πρόκειται για αναγκαστική συναίνεση, παρουσιάζεται ως επιλογή αυτόµατα αποδεκτή από όλους.
Οι δανειστές θα συναινέσουν σε διακανονισµό, µόνο εάν η ζηµία από την άρνηση συµφωνίας είναι µεγαλύτερη από την αποδοχή της. Οσοι φαντάζονται ότι µε µια απόφαση της Κοµισιόν λύνεται το ζήτηµα, ας το ξανασκεφτούν. Το οξύµωρο είναι ότι, εάν δεν είναι απολύτως διαφανής η πρόθεση των εταίρων µας να κλείσουν τη στρόφιγγα, εθελοντές απλώς δεν θα υπάρξουν!
Οι δανειστές είναι όλων των ειδών, µε διαφορετικά συµφέροντα και διαφορετική έκθεση στο ελληνικό χρέος. Οι εκτός ευρωζώνης δεν είναι σίγουρο ότι έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη σταθερότητα του ευρώ ή την τύχη τραπεζών της ευρωζώνης. Κάτοχοι οµολόγων λήξεως 2012 και 2019 συµπεριφέρονται εντελώς διαφορετικά. ∆ιαφορετικά συµπεριφέρονται κάτοχοι οµολόγων υψηλού και χαµηλού επιτοκίου. Κάποιοι έχουν ενεχυριάσει τα οµόλογα, άλλοι τις χρηµατοροές των τόκων. Κανείς δεν θέλει να πιαστεί κορόιδο και να υποστεί ζηµία µεγαλύτερη από άλλον. Και πάει λέγοντας...

Ακόµη και σε επιτυχή κατάληξη, θα υπάρξουν οµολογιούχοι οι οποίοι δεν θα συναινέσουν. Απαιτείται, δηλαδή, πρόβλεψη για πληρωµές τόκων/κεφαλαίου παλαιών οµολόγων, η οποία κοστίζει. Τέλος, όσοι ονειρεύονται ότι οι εθελοντές θα στέρξουν τη σωτηρία της Ελλάδας και θα υποστούν ζηµίες δισεκατοµµυρίων χωρίς να τεθεί ζήτηµα της δηµόσιας περιουσίας, ας ξυπνήσουν. Η διαπραγµάτευση δεν θα γίνει µε τη Μητέρα Τερέζα!

Η ζηµία κάθε δανειστή εξαρτάται από το πλήθος των εθελοντών. Απαιτείται λοιπόν σειρά µέτρων και κινήσεων για να µπορεί να µπουν σε κοινά αποδεκτό πλαίσιο, µε κίνητρα και αντικίνητρα, όλες τις φυλές των δανειστών. Οπως η αναθεώρηση της προτεραιότητας δανείων, η τοποθέτηση της ΕΚΤ ότι θα δέχεται ως ενέχυρο µόνο νέα αξιόγραφα και η αλλαγή του νοµικού πλαισίου των ελληνικών οµολόγων ώστε να δυσκολεύονται οι κινήσεις των µη εθελοντών. Οι απόψεις για επιλεκτικό διακανονισµό που θα αφήνει έξω τα ελληνικά ασφαλιστικά ταµεία και τις τράπεζες είναι απλώς φαντασιώσεις. Η σωτηρία των Ταµείων και του τραπεζικού συστήµατος περνάει από µέτρα εκτός της διαδικασίας διαπραγµάτευσης µε τους δανειστές, µε υποχρεωτική εµπλοκή της ΕΚΤ.

Στο πλαίσιο αυτό, κάθε εκτίµηση για τήρηση µυστικότητας κατά τη διαδικασία, η οποία θα διαρκέσει από έξι έως δώδεκα µήνες, είναι απλώς εκτός πραγµατικότητος.

Αυτή είναι η βόλτα στο πάρκο του φιλικού διακανονισµού.


*Ο Γιώργος Προκοπάκης είναι σύµβουλος επιχειρήσεων σε θέµατα οργάνωσης και διαχείρισης πληροφοριών, πρώην καθηγητής στο Columbia University

*Πηγή: ΤΑ ΝΕΑ, 18/4/11

1 σχόλιο:

  1. ακριβώς λοιπόν σε αυτό το ερώτημα δεν απαντά η παραδοσιακή αριστερά.

    για να κάνεις αναδιάρθρωση ή στάση πληρωμών ή άρνηση χρέους απαραίτητη προυπόθεση είναι ο ισοσκελισμένος προυπολογισμός

    και αυτή η χώρα ακόμη και αυτή τη στιγμή εξακολουθεί να παράγει πρωτογενές έλλειμμα

    όσο δεν λύνεται αυτό η όλη κουβέντα είναι άνευ περιεχομένου

    Αλέξανδρος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU