Μπορεί να υπάρξει ενιαία διαχείριση χρέους στην ΕΕ δίχως αλλαγή των συνθηκών;

Σύνοδος Κορυφής in typical European leadership fashion...

του Γιώργου Προκοπάκη

Το ουσιαστικό ζήτημα είναι "Μπορεί να υπάρξει ενιαία διαχείριση χρέους στο σημερινό πλαίσιο;". Γνώμη μου είναι πως όχι. 

Όποιος ισχυρίζεται πως μπορεί οφείλει να καταθέσει το πώς μπορεί να γίνει. Όποιος δεν λέει για το πλαίσιο, απλώς δεν λέει τίποτε.

...

Αυτό που είναι εντυπωσιακό στη συλλογιστική αυτή* (τα προβλήματα των γερμανικών εξαγωγών) είναι το γεγονός ότι βασίζεται στο "γι αυτό η πολιτική της Γερμανίας έπρεπε να είναι...". 

Έλα που δεν είναι! 

Ή, έλα που για να γίνει ζητάει πρώτα ικανοποίηση πολιτικών όρων. 

Τι κάνουμε λοιπόν, ως αριστεροί ευρωπαϊστές; 

Παραμένουμε στο "αυτή έπρεπε να είναι η πολιτική της Γερμανίας". 

Τίποτε άλλο.

Εγώ δεν βλέπω να πηγαίνει πουθενά αυτό το πράγμα. Εκεί που οδηγεί, με όσες ευρωπαϊκές μεγαλοστομίες και να ενδυθεί, καταλήγει στο "ο λογαρισμός στη Γερμανία". 

Κάθονται λοιπόν οι Γερμανοί και κάνουν τους υπολογισμούς τους, κοιτάνε τις εναλλακτικές τους και αποφασίζουν την πολιτική τους. 

Εμείς ας λέμε "έπρεπε να είναι άλλη". 

Ε και;!

Κι από πάνω κορώνες για το έλλειμμα δημοκρατίας! 

Τι οδήγησε στο έλλειμμα δημοκρατίας (και στον κυνισμό); Η επικράτηση των συντηρητικών μας λένε κάποιοι. 

Ας δούμε και τους προοδευτικούς όπου κυβέρνησαν ή κυβερνούν. 

Τίθεται επί της ουσίας και στην πραγματική διαδικασία λήψης αποφάσεων ζήτημα δημοκρατίας; Από οποιονδήποτε. Όχι βέβαια, γιατί αυτό που αναμασάμε ως έλλειμμα δημοκρατίας είναι η πολιτική αντανάκλαση της οικονομικής ανισότητας στην Ευρώπη. 

Και βεβαίως της κακοστημένης Ευρώπης. 

Όταν τα πράγματα είναι καλά, μετέχουν όλοι συλλογικά στις αποφάσεις και οι εταίροι αντιλαμβάνονται αυτό το μπάχαλο του διοικείν ως παιδική χαρά. Να κοτσάρουν αστερίσκους, να κάνουν εθνικές πολιτικές αντίθετες σε κάθε έννοια ευρωπαϊκότητας, να παραβιάζουν τις συμφωνίες - έτσι γιατί βολεύει. 

Στα δύσκολα αναδεικνύεται το τεράστιο πολιτικό κενό της μη διοίκησης/διακυβέρνησης. Ποιός θα γεμίσει το κενό; Η Μάλτα που θα αναστήσει τον Μίντοφ!

Η Ευρώπη (οι πολίτες της πρωτίστως) δεν θέλησε να ενοποιηθεί, να γίνει ομοσπονδία ας πούμε. Αν θέλει να υπάρξει πρέπει να φροντίσει να κυβερνηθεί ως "ενιαία χώρα" (σχηματικό), όχι ως λέσχη. 

Δηλαδή, πρέπει να αλλάξουν συνθήκες. 

Αυτός στον οποίο έχει de facto ανατεθεί η διακυβέρνηση (για τον απλούστατο λόγο γιατί είναι αυτός που μπορεί κάτι να κάνει) προτείνει μια σειρά αλλαγών. Εμείς τι λέμε για τις αλλαγές; Έχουμε άλλες; 

Οι προτάσεις Μέρκελ δείχνουν προς μια συγκεκριμένου τύπου ευρωπαϊκή ενοποίηση. Αναμφίβολα έχουν περισσότερη Ευρώπη από το μπάχαλο της λέσχης-Ευρώπη. 

Αν παρατηρείς, όλες οι αντιδράσεις και αντιπροτάσεις έχουν ένα κοινο (σε διαφορετικό βαθμό βέβαια): λιγότερη Ευρώπη (σε σύγκριση με της Μέρκελ).

Για να γυρίσουμε στην αρχή: Η Γερμανία ακολουθεί την πολιτική που λες - τη θέλει την Ευρώπη. Όμως όχι με οποιουσδήποτε όρους. 

Η "αναγκαστική συμμετοχή" στέλνει στην άκρη το υποτιθέμενο όραμα του Μονέ και κάνει τη συμμετοχή ένα "λογιστικό" ζήτημα με την ανάλυση κόστους-οφέλους να είναι το κυρίαρχο. 

Η απάντηση της υπόλοιπης Ευρώπης δεν μπορεί να είναι διεκδίκηση συμμετοχής στα Excel του Σόιμπλε, ή οι πολιτικές συμμαχίες μεταξύ κρατών για να μαζεύονται κουκιά. Το πρώτο θα καταλήγει σε στραγάλια προς διανομή σε 300 εκατ ανθρώπους, το δε δεύτερο είναι αδιάφορο ως μη αποτελεσματικό - ένδεια γαρ! 

Η απάντηση της υπόλοιπης Ευρώπης είναι η ενδυνάμωση κάθε μιας από τις χώρες. Ανεξαρτήτως του ποιές θα είναι οι προτάσεις της Μέρκελ. Αντ' αυτού, όλοι ψάχνουν μαγικές λύσεις, οι οποίες έχουν ένα και μόνο υπόβαθρο: "ο λογαριασμός στη Γερμανία". 

Βλέπεις κανενός είδους πολιτικό σχέδιο που να επιτρέπει να περάσει ο λογαριασμός στη Γερμανία; 

Αυτό που βλέπεις είναι εθνικοί σκατζόχοιροι που μαζεύονται και μιλάνε για δημοκρατία και αποτελεσματική διακυβέρνηση από έναν οργανισμό τον οποίο οι ίδιοι δεν θέλησαν ποτέ να τον κάνουν ικανό να κυβερνήσει.

*από συζήτηση στην ομάδα fb "Μεταρρυθμιστική Αριστερά"