Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2012

Αν επικρατήσουν οι λαϊκιστές...

Ξεχάστε το χρέος, σας έχω πει ότι αυτό θα διευθετηθεί. Θα μας το διαγράψουν με κάποιο τρόπο για να γίνουμε βιώσιμοι. Το πρόβλημα είναι το πολιτικό σύστημα, που είναι ανίκανο να κάνει τις αλλαγές που απαιτούνται για να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία και να ενθαρρύνει την ανάληψη ρίσκου εκ μέρους του ιδιωτικού τομέα.
Παράλληλοι βίοι: Οι σειρήνες του λαϊκισμού σε Ελλάδα και Αίγυπτο

του
Γιώργου Καισάριου

Στις 22 Ιανουαρίου, η Αίγυπτος προσπάθησε να πουλήσει ομόλογα αξίας 3,5 δισ. λίρες Αιγύπτου (περίπου 580 εκατ. δολάρια). Παρά το επιτόκιο του 16%, η κυβέρνηση κατάφερε να πουλήσει μόνο το ένα τρίτο του ποσού. Η αποτυχία της δημοπρασίας είναι μόνο ένα από τα πολλά προβλήματα που έχει η Αίγυπτος. Η χώρα αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα βιβλικών διαστάσεων. Τα συναλλαγματικά αποθέματα της Αιγύπτου έχουν μειωθεί κατά το ήμισυ το 2011, από τα $36 δισ. στα $18 δισ.
Μόνο τον Δεκέμβριο, τα συναλλαγματικά αποθέματα μειώθηκαν κατά $4,4 δισ. (κατά την RBS). Η πώληση ενός δολαριακού ομολόγου $1 δισ. και ένα δάνειο $1 δισ. από τον στρατό της Αιγύπτου, μείωσαν τις πραγματικές εκροές στα $2,4 δισ. Τα συναλλαγματικά αποθέματα της Αιγύπτου πλέον αρκούν για μόνο 4 μήνες εισαγωγών.
Στις πρόσφατες εκλογές που διενεργήθηκαν, η Μουσουλμανική Αδελφότητα κέρδισε το 47% και το κόμμα AL-Nour, που είναι ακόμα πιο εξτρεμιστικό και ακραίο από την Μουσουλμανική Αδελφότητα, πήρε 25%.

Αναφορές στο Bloomberg κάνουν λόγο ότι υπάρχει μεγάλη έλλειψη τροφίμων σε πολλές περιφέρειες της Αιγύπτου. Στην πόλη Ismailia έχουν γίνει αναφορές για λεηλασίες και βανδαλισμούς σαν αποτελέσματά της έλλειψης ψωμιού. Παρόμοιες αναφορές έχουν γίνει για πολλές πόλεις της Αιγύπτου.
Η έλλειψη καύσιμων είναι πλέον καθημερινό φαινόμενο και επικρατεί πανικός μεταξύ των καταναλωτών όταν βρεθεί λίγη βενζίνη προς πώληση. Σε ορισμένες πόλεις όπως αυτή του Luxor, η έλλειψη πετρελαίου είναι ένας από τους λόγους που δεν μπορούν πολλοί φούρνοι να ψήσουν ψωμί.
Η κυβέρνηση της Αιγύπτου τώρα προσπαθεί να διαπραγματευτεί ένα δάνειο 3,2 δισ. δολάρια με το ΔΝΤ, αλλά αυτό το πόσο είναι μόνο αυτό που έφυγε από την Αίγυπτο τον Δεκέμβριο. Μια μεγάλη υποτίμηση του νομίσματος είναι δεδομένη, κάτι που θα μειώσει ακόμα περισσότερο την αγοραστική δύναμη του μέσου πολίτη.
Οι εισαγωγές κρεάτων έχουν μειωθεί κατά 60% τους τελευταίους 12 μήνες, αποτέλεσμα της μειωμένης αγοραστικής δυνατότητας των καταναλωτών. Αναφορές για λεηλασίες κυβερνητικών αποθηκών έχουν γραφτεί στα αραβικά μέσα ενημέρωσης και blogs. Δεν είναι γνωστό αν οι ελλείψεις οφείλονται σε αγοραστικό πανικό, σε λεηλασία ή στο ότι έχουν εξαντληθεί τα αποθέματα ή όλα τα παραπάνω.

Είναι αλήθεια ότι για τα κόμματα που αναδείχτηκαν στην εξουσία ακολουθήθηκαν δημοκρατικές διαδικασίες. Και ως προς αυτού, δεν έχω εγώ ή κανένας άλλος το δικαίωμα να ασκήσουμε κριτική στις επιλογές του Αιγυπτιακού λαού.
Το αν αυτός ο λαός επιθυμεί να κυβερνηθεί από ακραία στοιχεία, που θα οδηγήσουν την Αίγυπτο σε μια θεοκρατία, είναι δικό του θέμα. Αυτό όμως που είναι σχεδόν σίγουρο, είναι ότι, ο τουρισμός της Αιγύπτου (μια από τις ελάχιστες πηγές συναλλάγματος της χώρας) θα μειωθεί στο ελάχιστο σαν αποτέλεσμα μιας τέτοιας επιλογής. Ήδη ο τουρισμός έχει καταγράψει μείωση 30% σε σχέση με πέρσι και συνεχίζει να υποχωρεί.

Το ότι η Αίγυπτος έχει δικό της νόμισμα δεν θα βοηθήσει την κατάσταση. Σε αντίθεση με ό,τι πολλοί νομίζουν, δεν μπορεί η κεντρική τράπεζα της Αιγύπτου να πάει να πουλήσει αιγυπτιακές λίρες στην αγορά συναλλάγματος και να αγοράσει δολάρια, με τα οποία θα αγοράσει προϊόντα και υπηρεσίες που δεν παράγει η Αίγυπτος.
Ο λόγος είναι ότι δεν υπάρχει αγορά για αιγυπτιακές λίρες. Κανένας δεν θα βρεθεί να γίνει αντισυμβαλλόμενος. Και αν βρεθεί, η τιμή θα είναι πολλαπλάσια χαμηλότερη από την επίσημη. Αποτέλεσμα είναι ότι η Αίγυπτος θα πρέπει να πουλήσει προϊόντα και υπηρεσίες σε κάποιους άλλους για να έχει συνάλλαγμα για να μπορεί να εισάγει προϊόντα από το εξωτερικό.

Πως όμως θα γίνει αυτό αν στη χώρα επικρατεί θεοκρατία; Τι επιχειρηματική εμπιστοσύνη θα υπάρχει σε ένα τέτοιο καθεστώς υπό αυτές τις συνθήκες; Και αν λόγω των πολιτικών αυτών επιλογών (και αναταραχών) μειωθεί η οικονομική δραστηριότητα, με αποτέλεσμα να μειωθεί και η παραγωγή της χώρας και άρα, τα προϊόντα που θα μπορούσε να παράγει και να εξαγάγει για να έχει πολύτιμο συνάλλαγμα;

Οι λάτρες της δραχμής καλά θα κάνουν να κοιτάξουν την Αίγυπτο πολύ καλά, διότι αυτά που βιώνει αυτή η χώρα σήμερα είναι αυτό που θα πάθει η Ελλάδα, αν αναδειχτούν στην εξουσία οι ακραίες λαϊκιστικές δυνάμεις που οι δημοσκοπήσεις δείχνουν.
Και για όποιον νομίζει ότι η Ελλάδα μπορεί να επιβιώσει οικονομικά και γεωπολιτικά μόνη της, ας ζυγίσει πολύ καλά αυτά που προσφέρει σήμερα η Ευρώπη σε σχέση με τις δυνατότητες της Ελλάδος σήμερα. Να ζυγίσει πάρα πολύ καλά το κόστος του να απομακρυνθεί η Ελλάδα από την αγέλη που ονομάζεται Ευρώπη.

Ναι η Αίγυπτος θα μπορούσε να ήταν μια διαφορετική χώρα, αν, είχε ένα δημοκρατικό σύστημα (πριν χρόνια), αν είχε θεσμούς, αν κυριαρχούσε η πυγμή του νόμου και αν ο λαός αυτός ήταν πιο μορφωμένος. Αλλά δεν είναι, και δεν μπορεί η Αίγυπτος να αυξήσει το βιοτικό της επίπεδο, χωρίς πρώτα να γίνουν αυτές οι αλλαγές.

Και όπως στην Αίγυπτο, έτσι και στην Ελλάδα θα πρέπει να γίνουν πολλές αλλαγές. Αλλαγές που μέχρι σήμερα αρνιέται να κάνει. 

Ξεχάστε το χρέος, σας έχω πει ότι αυτό θα διευθετηθεί. Θα μας το διαγράψουν με κάποιο τρόπο για να γίνουμε βιώσιμοι. Το πρόβλημα είναι το πολιτικό σύστημα, που είναι ανίκανο να κάνει τις αλλαγές που απαιτούνται για να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία και να ενθαρρύνει την ανάληψη ρίσκου εκ μέρους του ιδιωτικού τομέα.
Σήμερα, σχεδόν όλη η πολιτική εξουσία αποτελείται από λαϊκιστικές. Άπαντες εκτός ελαχίστων φωνών λογικής υπάρχουν αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Φωνές όμως που κανένας δεν ακούει,διότι τα μεγάφωνα του λαϊκισμού (“λεφτά υπάρχουν”) είναι σε μεγίστη ισχύ και φτάνουν πιο εύκολα στα αυτιά του μέσου πολίτη από αυτά της ορθολογικής σκέψης.

Και αν νομίζεται ότι η κατάσταση είναι άσχημη σήμερα, δεν έχετε δει τίποτα ακόμα αν επικρατήσουν πολιτικά οι λαϊκιστικές. Όπως η αιγυπτιακή λίρα δεν θα σώσει την Αίγυπτο, έτσι και η δραχμή δεν θα σώσει την Ελλάδα.

Διότι όπως η Αίγυπτος, έτσι και η Ελλάδα, δεν έχει ένα πλαίσιο αξιοκρατίας που να εμπνέει εμπιστοσύνη στον ιδιωτικό τομέα, να αποπειραθεί να κερδίσει από την παραγωγική διαδικασία, κάτι που με τη σειρά του θα ανεβάσει το βιοτικό επίπεδο όλων μας.

Εμείς έχουμε την τύχη να είμαστε σε ένα νομισματικό σύστημα που θα μας δώσει δεύτερη και ίσως και τρίτη ευκαιρία αν χρειαστεί, η Αίγυπτος δεν έχει αυτή την τύχη. Και ενώ μας προσφέρεται αυτή η δεύτερη ευκαιρία, εμείς θέλουμε να τα τινάξουμε όλα στο αέρα και να γίνουμε Αίγυπτος.
Οι σειρήνες του λαϊκισμού είναι πολύ γλυκιές. Προσέξτε πολύ καλά τι θα ψηφίστε στις επόμενες εκλογές.

5 σχόλια:

  1. Όλο το σκεπτικό (και οι συγκρίσεις) του παραπάνω άρθρου είναι ένα απέραντο λάθος.

    Ο αγαπητός φίλος (από τα παλιά) Γιώργος Καισάριος ευρίσκεται εκτός τόπου και χρόνου.

    Ουδεμία σχέση έχει η Αίγυπτος (με τις αδύνατες παραγωγικές δομές και τον υπερπληθυσμό της), με την Ελλάδα - ακόμα και αν η χώρα μας βγει από την τοξική ευρωζώνη.

    Λέει, επίσης, ο αγαπητός Γιώργος ότι οι δανειστές (και "εταίροι") θα διαγράψουν, με κάποιο τρόπο το ελληνικό δημόσιο χρέος. Λάθος το σκεπτικό, διότι τους αποδίδει προθέσεις που δεν έχουν (τουλάχιστον στην έκταση που χρειάζεται) και επειδή η διαγραφή του ελληνικού δημόσιου χρέους δεν εξαρτάται από αυτούς, έτσι όπως είναι τώρα οργανωμένοι.

    Με λίγα λόγια, η ευρωζώνη, ως νομισματική και ως (λιγότερο) οικονομική ένωση, δεν μπορεί να διαγράψει το ελληνικό δημόσιο χρέος, στα επίπεδα που είναι απαραίτητα, για την βιωσιμότητά του. Αν μπορούσε να το κάνει και να διαγράψει σε σημαντική έκταση το χρέος αυτό, θα έκανε κάτι άλλο πολύ πιο ορθολογικό. Θα έκανε αυτό που έχω προτείνει, εδώ και πάνω από δύο χρόνια, σε παλαιές συζητήσεις μας στο e-rooster. Θα το πλήρωνε. Αυτό, άλλωστε, πρέπει τελικά να κάνει, όχι μόνο για την Ελλάδα - και γι' αυτό δεν το κάνει.

    (Αυτό, βέβαια, δεν σημαίνει ότι το τοκογλυφικό χρέος της χώρας μας δεν θα διαγραφεί, ή ότι δεν θα πληρωθεί. Και θα διαγραφεί και θα πληρωθεί. Το πώς και πόσο και από ποιόν θα διαγραφεί, καθώς και το πως και από ποιόν θα πληρωθεί, θα το δούμε. Στην μεγάλη του πλειοψηφία, πάντως, δεν θα πληρωθεί από την Ελλάδα).

    Αυτό, όμως, μια νομισματική ένωση (σαν αυτή που έκαναν οι βόρειοι, με σκοπό να τα πάρουν, ο ένας από τον άλλον και όλοι μαζύ, από τους νότιους) δεν μπορεί να το κάνει. Όποιος γνωρίζει, έστω και ελάχιστα, την ιστορία των νομισματικών ζωνών, αντιλαμβάνεται, περί τίνος πρόκειται. Γι' αυτό και η ευρωζώνη ευρίσκεται, εν αποδορομή και διασωληνωμένη στην εντατική, περιμένοντας το μοιραίο - δηλαδή τον θάνατό της.

    Ο θάνατος της ευρωζώνης, που ξέρουμε (αυτής της απίστευτης, αλλά και συνάμα τραγικής αποτυχίας της ορθής και χρήσιμης ιδέας της ευρωπαϊκής ενότητας, που για μένα ήταν αναμενόμενη, ως αποτυχία), είναι δεδομένος και ο παρατεταμένος επιθανάτιος ρόγχος της απλώς πολυπλοκοποιεί την όλη υπόθεση. Το ζήτημα δεν είναι αν η ευρωζώνη θα αποδημήσει, εκ του κόσμου τόύτου.

    Το ζήτημα είναι, άλλο και πολύ πιο κρίσιμο και αφορά το εάν θα μπορέσει να μετεξελιχθεί, σε μια κρατική ομοσπονδία αμερικανικού τύπου, με κεντρική κυβέρνηση, που θα θέσει την, εν τυμπανιαία καταστάσει, ευρισκόμενη ευρωμπατιροτραπεζοκρατία και κυρίως την Ε.Κ.Τ., υπό έλεγχο, ή, εάν ο μαρτυρικός θάνατος της σύγχρονης "κληρονόμου" της αλήστου μνήμης "Ε.Σ.Σ.Δ." (η οποία, εν πάση περιπτώσει, ήταν κράτος μιας ιδιότυπης ελίτ, αλλά χωρίς την πραγματική ομόθυμη βούληση των λαών της - και σε αυτό μοιάζει πολύ με την ευρωζώνη), θα ακολουθηθεί, σε μια πρώτη φάση, από ένα ευρωπαϊκό χάος, το οποίο θα δώσει την θέση του σε μια νέα διακρατική και οικονομική κατάσταση στον ευρύτερο ευρασιατικό χώρο.

    Αυτό είναι το ζήτημα και φυσικά, υπό το φως όλων αυτών των εξελίξεων, πρέπει να δούμε το τι πρέπει να κάνει η χώρα μας, σε κάθε περίπτωση και σε κάθε εναλλακτικό σενάριο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Η ιδεολογικοποίηση της συζήτησης και οι επικρατούσες επιβιώσεις των ιδεοληψιών του παρελθόντος συσκοτίζουν τα πραγματικά δεδομένα και αποπροσανατολίζουν την ελληνική ελίτ και τον ελληνικό πληθυσμό από τα ουσιώδη και τεράστια προβλήματα, που τίθενται ενώπιόν τους, από την εξελισσόμενη - σε αργή κίνηση - αποδόμηση της ευρωζώνης.

    Πολύ περισσότερο, όταν και οι δύο (και η ελληνική ελίτ - και ο αγαπητος Γιώργος Καισάριος αποτελεί ένα τυπικό δείγμα - και ο ελληνικός πληθυσμός) υιοθετούν την (ή παρασύρονται από την) "νεοφιλελεύθερη" ιδεολογία του σύγχρονου μεταναζιστικού εθνικισμού και της επαρχιωτικής νοοτροπίας της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, η οποία, διαχρονικά, μας αποδεικνύει ότι δεν έχει τα απαραίτητα πνευματικά, ηθικά, αλλά και οικονομικά προσόντα, για να ασκήσει τον απαραίτητο ηγετικό ρόλο που χρειάζεται η μετεξέλιξη της θνήσκουσας νομισματικής ένωσης της Ευρώπης, σε ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία.

    Όταν γίνει κατανοητό - και η αλήθεια είναι ότι γίνεται ολοένα και περισσότερο - ότι οι, κατά καιρούς, ιδεολογίες της επαρχιωτικής γερμανικής ελίτ, είτε εκφράζονταν από τον "πρωσικό αυτοκρατορισμό", είτε από τον, ιδιοτύπως, εργατιστικό και ρατσιστικό "εθνικοσοσιαλισμό", είτε (τώρα) από τον "φιλελευθερισμό", δεν ήσαν, τίποτε περισσότερο, από προσχήματα (κάποτε λιγότερο και κάποτε περισσότερο φανερά και ωμά) και ψευδοσυνειδησιακά περιτυλίγματα του παλαιού κλασσικού και αδίστακτου γερμανικού εθνικισμού, όλα θα γίνουν περισσότερο εύκολα και έτσι θα σταθεί δυνατό η χώρα μας και ο πληθυσμός της να κατανοήσουν τον δρόμο, που πρέπει να ακολουθήσουν, αφού καταστρωθούν τα πρέποντα σχέδια (τα οποία τώρα, δυστυχώς, δεν υφίστανται), ενώπιον της απειλής του γερμανικού εθνικισμού, η οποία απειλή, όσο ακολουθούνται οι κανόνες που οι εκπρόσωποί του έχουν θέσει, είναι παρούσα και άμεση, αλλά όσο οι κανόνες αυτοί δεν ακολουθούνται, είναι κούφια και μπορεί να αντιμετωπισθεί.

    Ο γερμανικός εθνικισμός, βέβαια, ουδόλως έχει ένα μυστικιστικό περιεχόμενο. Δεν πρόκειται περί αυτού. Ο διαχρονικός εθνικισμός της γερμανικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, σε όλες του τις μορφές, εκφράζει (σήμερα, μάλιστα, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, μετά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όταν η σαρωτική ήττα υποχρέωσε την Γερμανία να είναι ένα παρακολούθημα των νικητριών δυνάμεων) την αδιάλλακτη άρνησή της να παραχωρήσει τον πυρήνα της εθνικής της κυριαρχίας, σε υπέρτερα υπερεθνικά ευρωπαϊκά όργανα και να παραδώσει το "πορτοφόλι" της χώρας σε αυτά.

    Και οι Γερμανοί (εκτός από crabs), είναι πεισματάρηδες και ξεροκέφαλοι σε αυτά τα ζητήματα. Και όπως μας έχουν δείξει στο παρελθόν, δεν διδάσκονται εύκολα από την πραγματικότητα.

    Εκτός, εάν έλθουν κάποιοι άλλοι (π.χ. οι, ένθεν κακείθεν, Αγγλοσάξωνες) να τους συνετίσουν.

    Όλα τα άλλα που βάζει, ο αγαπητός Γιώργος Καισάριος, μπορεί να τον ικανοποιούν, μέσα στα πλαίσια της ιδεολογίας του, νοουμένης με την μαρξική έννοια της ψευδούς συνειδήσεως (η οποία δυστυχώς είναι η ίδια με εκείνην, που εξυπηρετεί σήμερα τα συμφέροντα της γερμανικής ελίτ) είναι άνευ ουσίας και συνουσίας...

    Πάντα φιλικά και καλοπροαίρετα...



    Τάσος Αναστασόπουλος

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Υ.Γ. : Εάν η παραζαλισμένη και πανικόβλητη ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ έχει, έστω και ελάχιστο μυαλό, θα επιτρέψει (ή θα καθοδηγήσει) την πλειοψηφία της Βουλής, που ελέγχει, να καταψηφίσει (ή να μην υπερψηφίσει) το νέο Μνημόνιο, χωρίς, φυσικά, να βγάλει την χώρα από την ευρωζώνη, αφήνοντας τους ευρωζωνίτες να αναλάβουν νέες πρωτοβουλίες (ή καμμία) και ασκώντας πλήρως τα δικαιώματά της, σε όλα τα συλλογικά όργανα της οπερετικής νομισματικής ένωσης, στην οποία - ανοήτως ποιούσα - μετέχει.

    Το γέλιο που έχει να πέσει, με τα πανικόβλητα καμώματα του γαλλογερμανικού άξονα και των λοιπών βόρειων ευρωζωνιτών (μπροστά, π.χ., σε μια κήρυξη της χώρας μας σε καθεστώς έκτακτης ανάγκης και σε ένα ενδεχόμενο άσκησης ενός ιδιότυπου seigniorage από την χώρα μας) δεν περιγράφεται.

    Και τότε θα δούμε, όλους τους μύθους να καταρρέουν, με έναν εκκωφαντικό πάταγο.

    Αλλά μια τέτοια ενέργεια "θαρσείν χρη". Κάτι τέτοιο, όμως, δεν πωλείται και δεν ευρίσκεται, εν επαρκεία, στην χώρα μας και ιδιαίτερα στους κύκλους που κινείται η ελληνική πολιτικοοικονομική ελίτ, από την εποχή που ο Ανδρέας Παπανδρέου άφησε τα εγκόσμια (1996) και το βλάκιστο, διαχειριστικά ανίκανο και μειωμένου πατριωτισμού "ευρωπαϊστικό"/κοσμοπολιτικό τμήμα της ελληνικής πολιτικοοικονομικής ελίτ, ανέλαβε την διοίκηση του τόπου, για να οδηγήσει το πλοίο που λέγεται "Ελλάς" στα βράχια και στην πορεία προς την αύτανδρη και παρατεταμένη καταβύθισή του στην άβυσσο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. [Αν και οι δανειστές και "εταίροι" της χώρας μας, σκέπτονται και φοβούνται ένα τέτοιου είδους κάζο, εκ μέρους της ελληνικής πλευράς. Είτε τώρα, είτε αργότερα, κατά την διάρκεια της εφαρμογής των μέτρων του Μνημονίου, εφόσον αυτό ψηφιστεί. Πολύ περισσότερο, που ο αυξανόμενος εκνευρισμός τους οφείλεται στο απλούστατο γεγονός ότι στην Ελλάδα (με όσα έπραξαν, εξ αιτίας του τυφλού φανατικού και συνάμα ανόητου γερμανικού δογματισμού και της πεισματάρικης ξεροκεφαλιάς, που διακρίνει το τρίο Μέρκελ - Σόϋμπλε - Ρέσλερ, κατά την τελευταία διετία) δεν έχουν, πλέον, έναν αξιόπιστο πολιτικό συνομιλητή και αντιλαμβάνονται ότι ευρίσκονται μπροστά στον εφιάλτη όλων τους, ο οποίος εφιάλτης συνίσταται στο φρικτό, γι' αυτούς, ενδεχόμενο να πληρώσουν τον λογαριασμό, τώρα, για την Ελλάδα και στην συνέχεια να ακολουθήσουν στην σειρά λογαριασμοί άλλων, τους οποίους, επίσης, θα κληθούν να πληρώσουν. (Την ευρωζώνη, όμως, δεν την έκαναν για να πληρώσουν τους λογαριασμούς άλλων. Την έκαναν για να εισπράξουν. Αν ήθελαν να πληρώσουν τους λογαριασμούς άλλων, δεν θα έκαναν μια ευρωπαϊκή νομισματική ένωση. Θα έκαναν μια ευρωπαϊκή κρατική ομοσπονδία). Αυτό είναι το δράμα που ζουν οι γερμανικές ελίτ και οι άλλες των πλεονασματικών χωρών. Τους κατανοώ πλήρως, αλλά, δυστυχώς, γι' αυτές, πέρασε ο καιρός των απλών εισπράξεων. Τώρα ήλθε η ώρα, όχι μόνον των εισπράξεων, αλλά και των πληρωμών. (Μια οχληρή και αμείλικτη πραγματικότητα, την οποία οι πολύπειροι και παλαιές καραβάνες του καπιταλιστικού συστήματος, οι νησιώτες Βρετανοί την είχαν αντιληφθεί εγκαίρως, από την εποχή της πρωθυπουργίας της Μάργκαρετ Θάτσερ και δια του μνημειώδους λόγου της στην Βουλή των Κοινοτήτων, με τα "τρία όχι" αρνήθηκαν - τότε στα τέλη της δεκαετίας του 1980 και στις αρχές της δεκαετίας του 1990 - να εισέλθουν στην υπό κατασκευή ευρωζώνη). Οι γαλλογερμανοί ακολούθησαν τον δικό τους δρόμο, βάζοντας, μάλιστα και τους νότιους στην κοινή ευρωπαϊκή νομισματική ένωση, με σκοπό να τους τα πάρουν. Και όντως τους τα πήραν (κυρίως οι Γερμανοί, με το 1 τρισ. € των εξαγωγών τους, τα 138 δισ. € του εμπορικού τους ισοζυγίου και το 16% του παγκόσμιου εμπορίου που ελέγχουν τώρα, έναντι του 12%, που έλεγχαν το 2003, διότι οι Γάλλοι είναι χρεωμένοι, ως μη ανταγωνιστικοί, για να χάσουν από το 2003, έως τώρα, ένα μεγάλο μερίδιο από την θέση τους στο διεθνές εμπόριο, πέφτοντας σπό το 6% του 2003 στο, περίπου 3% τώρα και να καταστούν ελλειμματικοί και ως κράτος - όπως σχεδόν πάντα - αλλά και στο εξωτερικό εμπόριο). Γι' αυτό και θα υποστούν τις συνέπειες. Δηλαδή, θα πληρώσουν].

    Για να δούμε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Δε θα σχολιάσω επί της ουσίας του κειμένου (πολλάκις τα συζητήσαμε αυτά), αλλά θα μείνω στοι εναρκτήριο σχόλιό σου. Μου έκανε εντύπωση, επειδή είναι η πρώτη φορά που μιλάς για πιθανότητα διαγραφής του χρέους -από πλευράς δανειστών. Και σε τούτο -κατά λέξη- το topic, συμφωνώ μέχρι κεραίας. Ο λαίκισμός είναι ένα πρόβλημα, όπως και το πολιτικό σύστημα (δεν είμαστε δα όμως και οι μόνοι).

    Αλλά δε θα χαρακτήριζα λαϊκισμό τις διαφορετικές προτάσεις. Έχω κουραστεί να βλέπω τέτοιους χαρακτηρισμούς προς όποιον εκφράζει διαφορετική άποψη. Και η απόδοση του χαρακτηρισμού αυτού σε οποιοδήποτε διαφωνούντα, αποδεικνύει -αν όχι πανικό- ιδεοληψία και φανατισμό. Και σίγουρα τούτο δεν ευνοεί το διάλογο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU