Τετάρτη 10 Οκτωβρίου 2012

New York Times: The Cost of Protecting Greece’s Public Sector / Το κόστος της προστασίας του ελληνικού δημόσιου τομέα


(και  σε μτφ. στα ελληνικά από την Προοδευτική Πολιτική αμέσως παρακάτω)

For generations, political power in Greece has been based in large part on providing public sector jobs in exchange for votes. To protect workers from being thrown out when a rival party came to power, virtually iron-clad job protections for government workers were enshrined in the Constitution.
Though it was very rare for a government worker to be dismissed, this did not stop politicians from continuing to hire supporters — feeding a bloated, inefficient and expensive public sector that was accountable to no one.
Every political party, whether in the coalition government or in opposition, fears the consequences of losing the support of a voting bloc of more than 700,000 government employees and their families.
So today, for every seven private employees who have been laid off, only one has left the public sector. This leaves fewer and fewer workers in a country where the unemployment rate now hovers around 25 percent to pay the taxes that provide the salaries for the people who work for the government.
The current government, formed by the New Democracy, Pasok and Democratic Left political parties, while devoted to keeping Greece in the euro zone, makes no secret of its allegiance to its supporters in the public sector. When the coalition was formed in June it immediately issued a statement saying that “the general aim is no more cuts to salaries and pensions, no more taxes,” and added that it would not carry out any public sector layoffs.
Greece’s creditors — the troika comprised of the European Commission, the European Central Bank and the International Monetary Fund — have made public-sector layoffs a condition for providing the next tranche of the biggest bailout in history. But political pressure remains fierce. Many analysts say that the newfound strength of Syriza, the formerly fringe leftist group that is now the main opposition party in Parliament, came as support eroded for the governing coalition that is trying to reform Greece.
The expansion of Greece’s huge government sector took decades to create, but its growth in recent years has been particularly striking. Public employment grew by fivefold from 1970 through 2009 — at an annual growth rate of 4 percent, according to a recent academic study by Zafiris Tzannatos and Iannis Monogios.. Over the same four decades, employment in the private sector increased by only 27 percent — an annual rate of less than 1 percent.
“Instead of shrinking the bloated government apparatus and making it more efficient, New Democracy and Pasok hardly even touched it,” ...
Stefanos Manos, a former Greek finance minister, said in an interview with Frankfurter Allgemeine in June.
The two parties, which alternated in power in the decades since the end of military rule in 1974, “increased the taxes to unhealthy levels and risked a recession to protect their clientele in the state apparatus,” Manos said.
According to the Organization for Economic Co-operation and Development, in some government agencies overstaffing was considered to be around 50 percent. Yet so bloated were the managerial ranks that one in five departments did not have any employees apart from the department head, and less than one in 10 had over 20 employees. Tenure ruled over performance as the factor determining pay.
Wages in the public sector were on average almost one and half times higher than in the private sector. Government spending on public employees’ salaries and social benefits rose by around 6.5 percentage points of G.D.P. from 2000 to 2009, while revenue declined by 5 percentage points during the same period. The solution was to borrow more.
Continuous over-consumption in the public sector has contributed to productivity losses and trade imbalances. In a report last year, the World Economic Forum ranked Greece’s public institutions No. 84 in the world. Germany was 13.
Public sector wages account for some 27 percent of the government’s total expenditures. As the crisis has worsened, Greece has shed some government workers, mostly through retirement, but it has failed to implement a so-called labor reserve law last year, which called for the eventual slashing of 30,000 public sector jobs. According to the country’s national statistical service, since December 2009 the number of people working for the government is down 12 percent. But the number of workers in the private sector has dropped by 55 percent.
Painful salary, pension cuts and higher taxation could have been avoided had the public sector been downsized from the outset of the crisis. Had the rate of public sector layoffs been doubled, the country may have been close to a surplus in 2011 and would have likely achieved one in 2012. The pension system could have been in better shape, and taxpayers could have avoided paying more while earning less.
In the past, a more productive and expanding private sector could have withstood — to a degree — the financial drain of a costly and profligate public sector. Today, shielding the public sector is no longer an option, especially when it comes at the expense of the rest of the population.
John Sfakianakis is a Greek economist


Το κόστος της προστασίας του ελληνικού δημόσιου τομέα 

του Γιάννη Σφακιανάκη                                                         (μτφ. Προοδευτική Πολιτική)     

Επί πολλές γενιές η πολιτική ισχύς στην Ελλάδα αποδιδόταν εν πολλοίς ως αποτέλεσμα μιας συναλλαγής: οι ψήφοι ανταλλάσσονταν έναντι θέσεων εργασίας στον δημόσιο τομέα. Προκειμένου να προστατευθούν οι υπάλληλοι από την απόλυση όποτε θα καταψηφιζόταν το κόμμα-πάτρωνάς τους, οι θέσεις εργασίας τους κατοχυρώθηκαν με συνταγματικές ρυθμίσεις που τις καθιστούσαν σχεδόν ακλόνητες!

Κι ενώ ήταν σχεδόν αδύνατο να απολυθεί ένας δημόσιος υπάλληλος, αυτό καθόλου δεν σταμάτησε τους πολιτικούς από το να προσλαμβάνουν ακατάπαυστα νέους οπαδούς τους, τροφοδοτώντας ένα υπερδιογκωμένο, αναποτελεσματικό και σπάταλο κράτος, που δεν λογοδοτεί πουθενά.

Όλα τα πολιτικά κόμματα, αυτά που συμμετέχουν στην κυβέρνηση όπως και εκείνα που βρίσκονται στην αντιπολίτευση, τρέμουν στο ενδεχόμενο να απολέσουν την πολιτική στήριξη του ισχυρού εκλογικού μπλοκ των άνω των 700,000 δημοσίων υπαλλήλων -και των οικογενειών τους.

Έτσι σήμερα οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που έχασαν την δουλειά τους είναι εφταπλάσιοι από τους δημόσιους. Αυτό αποδυναμώνει ολοένα τον ιδιωτικό τομέα, όπου η ανεργία πλέον κυμαίνεται στο 25%, την ίδια ώρα που αυτός καλείται να χρηματοδοτήσει με τους φόρους του τους μισθούς όσων δουλεύουν στο κράτος.

Η σημερινή κυβέρνηση, που αποτελείται από τα κόμματα της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και της «δημοκρατικής αριστεράς» (ΔΗΜΑΡ), αν και είναι αφοσιωμένη στον στόχο της παραμονής της Ελλάδας στην ευρωζώνη, δεν κρύβει την νομιμοφροσύνη της στους οπαδούς της που δουλεύουν στο κράτος. Μόλις σχηματίστηκε η κυβέρνηση, τον περασμένο Ιούνιο, αμέσως διακήρυξε πως στόχος της ήταν «καμία επιπλέον περικοπή μισθών και συντάξεων»προσθέτοντας πως δεν πρόκειται να δεχθεί καμία απόλυση δημοσίου υπαλλήλου.

Αυτό είναι ο λόγος που οι δανειστές της Ελλάδας, η τρόικα στην οποία συμμετέχουν η «ευρωπαϊκή επιτροπή» (Κομισιόν), η «ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα» (ΕΚΤ) και το «διεθνές νομισματικό ταμείο» (ΔΝΤ) κατέστησαν τις απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων όρο εκ των ων ουκ άνευ προκειμένου να παρασχεθεί στην Ελλάδα η επόμενη δόση του ογκωδέστερου προγράμματος διάσωσης στην παγκόσμια ιστορία. Αλλά η πολιτική πίεση στην κυβέρνησηπαραμένει τεράστια. Πολλοί αναλυτές θεωρούν πως η ξαφνική ενίσχυση του ΣΥΡΙΖΑ -μιας ως πρόσφατα περιθωριακής ακροαριστερής ομάδας που πλέον έχει αναδειχθεί σε αξιωματική αντιπολίτευση- οφείλεται στην απόσυρση της εμπιστοσύνης εκ μέρους προνομιούχων κοινωνικών ομάδων προς τα κόμματα που προσπαθούν να μεταρρυθμίσουν την Ελλάδα.

Η γιγάντωση του ελληνικού δημοσίου τομέα χρειάστηκε πολλές δεκαετίες για να ολοκληρωθεί, αλλά τα τελευταία χρόνια εξελίχτηκε με ακόμα εντυπωσιακότερους ρυθμούς. Σύμφωνα με μια πρόσφατη έρευνα των Ζαρίφη Τζαννάτου και Γιάννη Μονογυιού, ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων πενταπλασιάστηκε μεταξύ 1970 και 2009, μια περίοδο όπου ετησίως αυξανόταν με μέσο όρο 4%. Την ίδια περίοδο η απασχόληση στον ιδιωτικό τομέα αυξήθηκε μόλις 27% -με μέσο όρο ετήσιας αύξησης μικρότερο του 1%.

«Αντί να συρρικνώσουν τον υπερδιογκωμένο κρατικό μηχανισμό και να τον καταστήσουν αποτελεσματικότερο, η Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ ούτε που τον άγγιξαν» δήλωσε τον περασμένο Ιούνιο σε μια συνέντευξή του στην «Φρανκφούρτερ αλγκεμάινε» ο πρώην υπουργός οικονομικών Στέφανος Μάνος.

Τα δύο κόμματα, που εναλλάσσονταν στην εξουσία επί δεκαετίες μετά το τέλος της στρατιωτικής διακυβέρνησης, το 1974, «αύξησαν την φορολογία σε επικίνδυνα επίπεδα και διακινδύνευσαν συνειδητά να βυθίσουν την χώρα σε ύφεση, προκειμένου να προστατεύσουν την πελατεία τους στους κρατικούς μηχανισμούς» επισήμαινε ο Μάνος.

Σύμφωνα με τον «οργανισμό οικονομικής συνεργασίας και ανάπτυξης» (ΟΟΣΑ) σε ορισμένες κρατικές υπηρεσίες το πλεονάζον προσωπικό υπερβαίνει το 50%. Από την άλλη, τα διευθυντικά επίπεδα είναι τόσο παραφουσκωμένα που η μία στις πέντε κρατικές υπηρεσίες δεν έχουν παρά μόνον προϊσταμένους και λιγότερες από 1 στις 10 έχουν πάνω από 20 υπαλλήλους. Οι αμοιβές καθορίζονται στη βάση του χρόνου προϋπηρεσίας και όχι της ικανότητας ή της αποτελεσματικότητας.

Οι μισθοί στον δημόσιο τομέα ήταν κατά μέσο όρο μιάμιση φορές μεγαλύτεροι από ότι στον ιδιωτικό. Από το 2000 ως το 2009 οι κρατικές δαπάνες σε μισθούς και κοινωνικά επιδόματα αυξήθηκαν κατά 6.5% του ΑΕΠ, ενώ την ίδια περίοδο τα φορολογικά έσοδα μειώνονταν κατά 5%. Η λύση ήταν η αύξηση του δανεισμού.

Η διαρκής σπατάλη πόρων στον δημόσιο τομέα συνέβαλε στις απώλειες στην ανταγωνιστικότητα και στις ανισορροπίες στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών. Σε μια περσινή έκθεσή του, το «παγκόσμιο οικονομικό φόρουμ» κατέτασσε τους ελληνικούς κρατικούς οργανισμούς στην 84η θέση στον κόσμο, με την Γερμανία κα κατέχει την 13η θέση.

Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων απορροφούν το 27% των συνολικών κρατικών δαπανών. Καθώς η κρίση επιδεινωνόταν, η Ελλάδα απαλλάχτηκε από ορισμένους δημοσίους υπαλλήλους, ως επί το πλείστον μέσω προώρων συνταξιοδοτήσεων, αλλά πέρσι απέτυχε να εφαρμόσει την λεγόμενη «εφεδρεία», που προέβλεπε την απόλυση ως και 300,000 δημοσίων υπαλλήλων. Σύμφωνα με την εθνική στατιστική αρχή της χώρας, από τον Δεκέμβριο του 2009 ο αριθμός των υπαλλήλων μειώθηκε κατά 12% στον δημόσιο τομέα, αλλά 55% στον ιδιωτικό.

Οι οδυνηρές μειώσεις των μισθών, οι περικοπές συντάξεων και οι αυξήσεις της φορολογίας θα μπορούσαν να έχουν αποφευχθεί αν συρρικνωνόταν το δημόσιο μόλις ξέσπασε η κρίση. Αν ο ρυθμός απολύσεων στο δημόσιο είχε διπλασιαστεί, η χώρα θα μπορούσε να βρίσκεται κοντά σε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς ήδη από το 2011 και κατά πάσα πιθανότητα θα τους είχε πετύχει το 2012. Το ασφαλιστικό σύστημα θα βρισκόταν σε καλύτερη κατάσταση και οι φορολογούμενοι δεν θα καλούνταν να πληρώσουν περισσότερους φόρους για μικρότερα εισοδήματα.

Στο παρελθόν, ένας πιο παραγωγικός και δυναμικός ιδιωτικός τομέας θα μπορούσε ίσως να αντιστάθμιζε την οικονομική αιμορραγία του σπάταλου και άσωτου δημόσιου τομέα. Σήμερα όμως, η συνέχιση της υπεράσπισης του δημοσίου τομέα δεν μπορεί πια να αποτελεί επιλογή, καθώς αποβαίνει εις βάρος του υπόλοιπου ελληνικού πληθυσμού.
Ο Γιάννης Σφακιανάκης είναι οικονομολόγος

6 σχόλια:

  1. Έχεις καταντήσει πιο «κνίτης»* και από τους κνίτες της μεταπολίτευσης, με την Πραβδα, την Ισκρα και το βριζοσπάστη βεβαίως! Μάθε να ξεχώριζες τα μπρόκολα από τα ραπανάκια. Άλλο δημόσιος υπάλληλος και άλλο Public sector in opposite of course to private sector, little idiot.
    Φανατικός, από το Fan, oπαδός χουλιγκάνος της μονεταριστικής αντίληψης… ότι συνέβη δλδ με τους «σοβιετικούς» πολίτες της διασποράς εν Ελλάδι που είδαν "φώς" και ανέβηκαν... Αυτοί βεβαίως πρόλαβαν και την μεγαλο έκαναν εσύ πας γραμμή για ψυχιατρείο.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Και πού΄σαι ακόμη γιατρέ μου... Άλλωστε, τι "γραμμή για ψυχιατρείο"...μέσα είμαι δεκαετίες τώρα και σε πληροφορώ, είναι απέραντο!

      Διαγραφή
    2. Επικαιρα σχολια μου απο Μαραγαριτα

      10 Οκτωβρίου 2012 5:09 μ.μ.
      Ποιος γιορταζει σημερα;

      “Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 10 Οκτωβρίου, προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για τα ψυχικά νοσήματα. Την πρωτοβουλία πήραν από κοινού το 1994 η Παγκόσμια Ομοσπονδία Ψυχικής Υγείας και ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας.

      Οι ειδικοί κάνουν λόγο για μία παγκόσμια «επιδημία» ψυχικών διαταραχών, επικαλούμενοι τα στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας. Ο αριθμός των πασχόντων από κατάθλιψη, ξεπερνά παγκοσμίως τα 154 εκατομμύρια, ενώ ως το 2020 θα είναι η δεύτερη αιτία θανάτου παγκοσμίως. Οι πάσχοντες από σχιζοφρένεια είναι 25 εκατομμύρια, ενώ 95 εκατομμύρια υποφέρουν από διαταραχές σχετιζόμενες με κατάχρηση αλκοόλ.

      Οσον αφορά τη χώρα μας και σύμφωνα με πανεπιστημιακές έρευνες, μόλις το 80% όσων πάσχουν από κατάθλιψη αναζητούν βοήθεια και λιγότερο από το 50% προσφεύγει στη στήριξη του ιατρού. Ένα 10 με 12% του συνόλου του πληθυσμού όλων των ηλικιών πάσχει από ψυχικές ασθένειες.”

      Διαβάστε περισσότερα: http://www.sansimera.gr/worldays/61#ixzz28tTVSg8W

      Απαντησις : Το απεραντο….φρενοκομειο.


      Αφώτιστος Φιλέλλην

      ΥΓ Στην χωρα, στις εορταζουσες και τους εορταζοντες και …περαστικα μας.

      Διαγραφή
  2. Επικαιρα σχολια μου απο Καλυβα και Μαργαριτα

    10 Οκτωβρίου 2012 5:12 μ.μ.

    “Με τα μελανότερα χρώματα περιέγραψε η υφυπουργός Υγείας, Φωτεινή Σκοπούλη, την κατάσταση στο χώρο της Ψυχικής Υγείας. ”

    Τι εννοει; Στους χωρους εξετασης και θεραπειας η -κυριως- εξω απο αυτους, σε μας τους πολλους , τους “υγιεις”;

    “Για του εξω απο αυτους “υγιεις”, θεωρουνται ………”.ιδιορρυθμοι τυποι”, ανεκτοι απο την κοινωνία, ως ακίνδυνοι και ενίοτε γραφικοι,

    διατηρουντες βέβαια και ολα τα δημοκρατικά τους δικαιώματα. ”

    Ελα ομως που κινουμαι 39 ετη στο κεντρο της Αθηνας και …εχουν δει τα ματια μου πολλα, οπως:
    -σε τρακαρισμα ταξι με ΙΧ στo συνταγμα ο ταξιτζης να βγαινει εξω με ενα κατσαβιδι …20 εκ. και να απειλει τον ατυχη οδηγο.
    -γενικα σε τρακαρισματα υβρεις και πολλα γρονθοκοπηματα
    -στην γωνια Ζ. Πηγης & Ακαδημιας “ενηλικα” αναρχοπουλα και μπατσοπουλα να παιζουν πετρο-ξυλο-πολεμο (στα 10 μου σταματησαμε τον πετροπολεμο μεταξυ γειτονιων γιατι τραυματισθηκε ενα παιδι στο κεφαλι)
    -διαφορους πυρομανεις να καινε ΙΧ και μοτοσυκλετες
    [....]
    -το 1999 γνωστοι μου να αγοραζουν σε απιθανα υψηλες τιμες μετοχες εταιρειων που παρηγαγαν …σχεδον τιποτα
    -σχεδον εναν ολοκληρο λαο να υποστηριζει αυξησεις με δανεικα

    Ζησαμε μεσα σε μια επικινδυνη φαντασιωση, χρειαζομαστε θεραπεια.
    Συστηματικη, μακρα και επωδυνη, απο ομαδα ψυχιατρων, ψυχολογων και κοινωνιολογων -κυριως ελληνων εξωτερικου με μολις τριμηνη θητεια (ωστε να μην προλαβουμε να τους διαφθειρουμε κι αυτους)- με ημερησιες εκπομπες απο το ραδιοφωνο και την τηλεοραση.

    Αφώτιστος Φιλέλλην

    ΥΓ Ιδου αλλη μια επικερδης δραστηριοτης κατα την εποχην της οικοομικης κρισεως. Μετατρεπουμε την συλλογικην παρακρουσιν και ψυχασθενεια της κοινωνια μας εις…. επιχειρηματικην ευκαιριαν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. minority opinion

    Τι αλλο εκτος απο επικαιρα, την αληθεια των οποιων -ομως- τουλαχιστον ο μισος πληθυσμος δεν παραδεχεται με καμμια κυβερνηση;

    Αφωτιστος Φιλελλην

    ΥΓ Ναι, ακομη και για τους φιλους και γνωστους ειμαι "περιθωριακος" και "ιδιορρυθμος". Ειναι σαρκαστικα σχολια για το σχετικα τιμιο ανω 10% του ελληνικου πληθυσμου.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU