Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια ένα κόμμα διαμαρτυρίας πρέπει να αποδείξει ότι έχει πρόγραμμα

του Arthur Sarnoff

Η χώρα χρειάζεται επείγουσα και πραγματική αλλαγή 

Στις 13 Σεπτεμβρίου και στην ΔΕΘ, όπως ανακοινώθηκε, ο Α Τσίπρας θα παρουσιάσει το πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ για την διακυβέρνηση της χώρας. Η στιγμή είναι φυσικά κατάλληλη αφού σύμφωνα με την παραδοχή όλων οι εκλογές και η αλλαγή φρουράς στην διαχείριση της κρίσης δεν είναι μακριά - ίσως και μέσα σε αυτό το φθινόπωρο. 

Το ζήτημα όμως δεν είναι το ξεκίνημα μιας προεκλογικής περιόδου αλλά η σοβαρότητα και η δυναμική του προγράμματος της, καθ όλες τις ενδείξεις, επόμενης κυβέρνησης. Η κρίση δεν ανασχέθηκε με την συνεργασία τρόικας-ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, είμαστε στην χειρότερη δυνατή κατάσταση - στον πάτο του πηγαδιού - και όλοι όλες αναρωτιούνται αν πράγματι υπάρχει ελπίδα εξόδου από το πηγάδι της χρεοκοπίας ή έχουμε χωρίς επιστροφή μεταβληθεί σε μια αποικία χρέους χωρίς παραγωγική μηχανή. Τι σημαίνουν αυτά; Ότι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί την τελευταία ελπίδα για αλλαγή πλεύσης. Ότι με τον ερχομό του τελειώνει οριστικά ο πολιτικός κόσμος της μεταπολίτευσης, παλεύοντας για την υστεροφημία του - άνθρωποι που γαλουχήθηκαν πολιτικά στα σαράντα χρόνια της περιόδου αυτής θα κάνουν την τελευταία τους απόπειρα να αποδείξουν ότι καταλαβαίνουν τι πρέπει να αλλάξει σε αυτόν τον τόπο, ποια ήταν τα λάθη της μεταπολίτευσης που αποδείχτηκα μοιραία και τέλος, εάν και κατά πόσον υπάρχει αριστερή εναλλακτική στην διαχείριση της εξουσίας και της κρίσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι η τελευταία αναίμακτη εναλλακτική πριν βυθιστούμε πραγματικά στον εμφύλιο που υποβόσκει με σύμβουλο την απόγνωση.

Απέναντι σε μια κρίσιμη κατάσταση υπάρχει πάντα ο αυτόματος πιλότος της πίστης. Στην συγκεκριμένη περίπτωση πίστης στην Αριστερά - ότι κι αν σημαίνει αυτό σήμερα - ειδικά στην νέα ή ριζοσπαστική αριστερά που έχει τις λύσεις λόγω θεωρητικής επάρκειας: μεγαλύτερη αυταπάτη δεν υπάρχει! Όχι μόνο γιατί οι ψήφοι που θα φέρουν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία δεν είναι "αριστεροί" κατά πλειοψηφία, όχι μόνο γιατί είναι ψήφοι απελπισμένων δεξιών, φιλελεύθερων, κεντρώων και κεντροαριστερών που εύκολα θα διακρίνουν το "μια από τα ίδια", αλλά κυρίως γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να πείσει και πολύ γρήγορα ότι "έχει πρόγραμμα" και "έχει στελέχη" εάν θέλει να μην αποτελέσει την λεγόμενη "αριστερή παρένθεση" που θα είναι και το τέλος της αντίστασης στην ολοκληρωτική παρακμή και περιθωριοποίηση της χώρας.

Απέναντι σε μια κρίσιμη κατάσταση υπάρχει το εφόδιο της κριτικής που αναπτύχθηκε στο πελατειακό σύστημα και το κομματικό κράτος τα χρόνια της κρίσης. Υπάρχουν οι προτάσεις και οι προγραμματικές διεργασίες τόσων και τόσων μελετητών, οικονομολόγων, κινήσεων μεταρρυθμιστών, πετυχημένων υποδειγμάτων κατά τομείς άλλων χωρών, ακόμη και συγκλίσεις σε πολλά θέματα των πραγματικά φιλελεύθερων (όχι νεοφιλελεύθερων ή νεοσυντηρητικών) με τους αριστερούς ρεφορμιστές και τους οικολόγους. Υπάρχουν μάλιστα κομμάτια ολόκληρα ταυτίσεων, τουλάχιστον στα άμεσα μέτρα ανακούφισης και ανασυγκρότησης σε προγραμματικό επίπεδο, ανάμεσα στις διακηρυγμένες θέσεις των προοδευτικών δυνάμεων. Όλα αυτά είναι το έδαφος και η ελπίδα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει - αυτά, και όχι οι ιδεολογικές διαφορές στην εκκίνηση της σκέψης του καθενός που διεκδικεί να ασκήσει διαχείριση. Φυσικά ο έλεγχος του ποιον τελικά ωφελεί το κάθε μέτρο, όχι μόνο είναι και θα είναι απαραίτητος αλλά και κριτήριο και προϋπόθεση επιτυχίας - εάν η διακυβέρνηση θέλει να είναι προοδευτική δλδ με τους πολλούς και όχι τις αντικοινωνικές "ταξικές" ελίτ (εισαγωγικά στο ταξικές γιατί στην Ελλάδα ελίτ είναι τα παρασιτικά κρατικοδίαιτα στρώματα που έχουν αναπτύξει συμφέροντα γύρω από το κρατικό ταμείο και τα κόμματα σε έναν εκφυλιστικό τριτοκοσμικό καπιταλισμό της εξαρτημένης περιφέρειας).

Ο ΣΥΡΙΖΑ καλά κάνει και βάζει σε διαβούλευση το κυβερνητικό του πρόγραμμα. Θα υποστεί έγκαιρα αυστηρή κριτική από τους καλόπιστους και δαιμονοποίηση από τους άλλους - σε κάθε περίπτωση καλό θα του κάνει κάθε εντοπισμός αντιφάσεων, διγλωσσίας, προχειρότητας, τεχνητής ιδεολογικοποίησης, μη ρεαλισμού. Γνωρίζουμε ήδη ότι έχει προηγηθεί διαβούλευση με φορείς, ομοσπονδίες, επιχειρηματίες, startups συνδέσμους αλλά και συνδικάτα, συντεχνίες ακόμη και την εκκλησία. Είναι ορθό να επιλέγονται προτεραιότητες, συμμαχίες και να αναζητούνται ανοχές από διαφορετικές πολιτικές επιλογές που όμως έχουν έστω πρόσκαιρα κοινά συμφέροντα. Γιατί δεν είναι ώρα ούτε για ιδεολογικούς ρεβανσισμούς ούτε για πειράματα - απαιτείται μεγάλη σοβαρότητα και καθαρές θέσεις που επιτέλους σε αυτήν την χώρα δεν θα είναι μόνο για προεκλογική χρήση.

Τι έχει να προσφέρει η Αριστερά σήμερα; Μπροστά στην ιστορική της ευκαιρία σε αυτήν την χώρα όπου έχασε την πλειοψηφία λόγω εμφυλίου; Έχει διδαχθεί από τα λάθη της, έχει απομακρυνθεί οριστικά από τον δογματισμό, έχει αφομοιώσει ξεκάθαρα τους λόγους αποτυχίας του υπαρκτού μονοκομματικού πολεμικού σοσιαλισμού και του υπαρκτού παγκοσμιοποιημένου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού; Είναι αποφασισμένη να αλλάξει το πελατειακό πρότυπο της κρατικοδίατης οικονομίας που μας ακολουθεί με τακτικές χρεοκοπίες από την δημιουργία του νεοελληνικού κράτους σαν οθωμανική παρακαταθήκη; Μοιάζουν όλα αυτά υπερβολικά ως απαιτήσεις ή αποτελούν την στοιχειώδη πρόνοια για να μην έχουμε "μια από τα ίδια"; 

Είναι φανερότατο πλέον ότι η κατάσταση απαιτεί αλλαγή υποδείγματος. Μια βελτίωση της κατάστασης των πολιτών σε πρώτη φάση δεν αρκεί για να υπάρχει προοπτική - για να κινητοποιηθεί ο εξαντλημένος, από τα απανωτά χτυπήματα δημοσιονομικής προσαρμογής, πληθυσμός και να συμβάλλει στην "παραγωγική ανασυγκρότηση". Χρειάζεται όραμα - ένα μνημόνιο με τον λαό. Χρειάζονται θεσμοί που να λειτουργούν ...
ανεξάρτητα, χρειάζεται διαφάνεια, χρειάζεται πόλεμος με τα συμφέροντα και όχι αντικατάστασή τους από άλλα φίλια με την νέα εξουσία. Έλεγχος των συντεχνιών με κριτήριο την κοινωνική συνοχή, έλεγχος των πράξεων του παλιού πολιτικού συστήματος, έλεγχος του παράνομου αδικαιολόγητου πλουτισμού, χρειάζεται σεβασμός και στήριξη στους επιχειρούντες, στους επενδυτές, στους καινοτόμους με κριτήριο το αμοιβαίο συμφέρον σε μια μικτή οικονομία. 

Δεν πρόκειται λοιπόν να γίνει τίποτε χωρίς πρόγραμμα, συνεργασία των καλύτερων, απομάκρυνση όσων δεν έχουν ικανότητες αλλά μέσον και γνωριμίες ή κομματικούς ημετέρους - δεν πρόκειται να γίνει τίποτα με μιαν απλή εναλλαγή στην εξουσία, όση ανακούφιση και αν φέρει αυτή τις πρώτες μέρες. Η χώρα αυτή χρειάζεται αλλαγή, πραγματική αλλαγή - και μέχρι σήμερα όλες οι πολιτικές δυνάμεις που κυβέρνησαν με άλλα ασχολήθηκαν. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα ασχοληθεί με την ουσία;

*αφορμή για το παραπάνω σημείωμα είναι οι αντιφατικές ειδήσεις που έρχονται για το ζήτημα των ανασφάλιστων μικρομεσαίων ελεύθερων επαγγελματιών και το ταμείο τους τον ΟΑΕΕ που τους καταδιώκει. Ο Α Τσίπρας ανακοίνωσε στην συνάντησή του με την ΓΣΕΒΕΕ ότι από τις οφειλές θα αφαιρεθούν οι προσαυξήσεις και τα πρόστιμα των χρόνων της κρίσης και θα πληρώνουν με ρύθμιση ανάλογα με την αντοχή κάθε επιχείρησης. Το ίδιο και για τα κόκκινα δάνεια. Ο Δ Στρατούλης σε ανακοίνωσή του εναντίον της ανάθεσης σε ιδιωτικές εισπρακτικές εταιρείες της είσπραξης των οφειλών αναφέρει ότι το πρόβλημα θα λυθεί με περισσότερες δόσεις και ανάπτυξη. Και το τμήμα μικρομεσαίων του ΣΥΡΙΖΑ έχει θέσεις που αποτελούν και μέρος του προγράμματος, με πλήρη υιοθέτηση των αιτημάτων των ελεύθερων επαγγελματιών αλλά όχι απεξάρτηση από την υποχρεωτικότητα της ασφάλισης σε κρατικό ταμείο μέσω της "ενημερότητας". Τα ζητήματα που αφορούν την επιβίωση και ανάπτυξη της επιχειρηματικότητας είναι κρίσιμα για μια πορεία εξόδου από την κρίση - και δεν σηκώνουν ασάφειες και πολυγλωσσία. Όπως και όλα τα αντιστοίχου σοβαρότητας θέματα. 

Αναμένουμε λοιπόν "μία θέση, ξεκάθαρη τεκμηρίωση, δέσμευση για άμεση εφαρμογή" - αλλιώς τι;

Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι πια ένα κόμμα διαμαρτυρίας πρέπει να αποδείξει ότι έχει πρόγραμμα.

Γιώργος Παπασπυρόπουλος