 |
| Photo: K. Τσακαλίδη @SOOC |
Για την τρισάθλια κατάσταση σε κράτος, θεσμούς, πλεονάσματα, επενδύσεις και τράπεζες αλλά και το μέγεθος των μαύρων τρυπών που, σήμερα, ΕΛΣΤΑΤ και EUROSTAT συγκαλύπτουν ανερυθρίαστα (και η ενδεχόμενη νίκη του ΣΥΡΙΖΑ θα αποκαλύψει)
Ο Γιάνης Βαρουφάκης σε δυο σχεδόν ταυτόχρονα κείμενά του - ένα άρθρο και μια συνέντευξη - "κρούει τον κώδωνα" για τις δυσκολίες ανάκαμψης χωρίς νέα συμφωνία με την Ευρώπη και χωρίς μια πολιτική που επιτέλους λέει την αλήθεια για την πτωχευμένη οικονομία μας και τα εικονικά πλεονάσματά της και κάνει τους εταίρους συνεταίρους στην ανάπτυξη και όχι στην οικοδόμηση μιας Νέας Κλεπτοκρατίας. Και υποστηρίζει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί είναι "αίμα και δάκρυα" πέραν της ελάχιστης δέσμης μέτρων ανακούφισης ανθρώπων και επιχειρήσεων: δλδ μια αποκάλυψη της πραγματικής κατάστασης και μια αιματηρή διαπραγμάτευση και ένα planΒ μαζί, για συν-εταιρική (με την ΕΕ) ανάπτυξη με ρήτρα κουρέματος. (ΑΣ)
Μια άλλη ΔΕΘ
15η Σεπτεμβρίου 2014 - άρθρο στο protagon.gr
Ένα κόμμα της αντιπολίτευσης που προετοιμάζεται να κυβερνήσει εν μέσω της δραματικής κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η πλειοψηφία των πολιτών, δεν μπορεί παρά να νιώσει την ανάγκη να παρουσιάσει, και να δεσμευτεί, σε κάποια ελάχιστη δέσμη μέτρων ανακούφισης ανθρώπων και επιχειρήσεων που θα εφαρμόσει από τον πρώτο μήνα μιας μελλοντικής κυβέρνησης της οποίας θα αποτελεί τον κορμό.
Το κατανοώ αυτό. Όμως πόσο θα ήθελα να ακούσω κάτι διαφορετικό στην προεκλογική περίοδο που, όπως φαίνεται, έχει αρχίσει ήδη! Πόσο θα ήθελα μια τοποθέτηση που να λέει πάνω-κάτω τα εξής:
• Αν πιστεύετε ότι τα Μνημόνια που ψηφίστηκαν ήταν η μόνη εναλλακτική εντός της Ευρωζώνης, δεν πρέπει να μας ψηφίσετε. •Αν κρίνετε ότι το 2ο Μνημόνιο τελειώνει επί της ουσίας, κι όχι για το θεαθήναι, με τον ελληνικό λαό να αποκτά ξανά τη δυνατότητα να πάρει τις τύχες του στα χέρια του, π.χ. μέσω της εκκολαπτόμενης επιμήκυνσης, παρακαλούμε ψηφίστε τη Συγκυβέρνηση – όχι εμάς.
• Αν θεωρείτε ότι το τραπεζικό μας σύστημα βρίσκεται σε καλή πορεία, μετά την ανακεφαλαιοποίηση, και πως θα αρχίσει, όπως έχει διαμορφωθεί και όπως είναι δομημένο σήμερα, να χρηματοδοτεί την ανάπτυξη της χώρας χωρίς να αποτελεί πλέον καρκίνωμα στη κοινωνική οικονομία μας, τότε μακρυά από τα ψηφοδέλτιά μας.
• Αν νομίζετε ότι η Ευρώπη έκανε το καθήκον της απέναντι στον εαυτό της και βρίσκεται στη σωστή (έστω και εκνευριστικά) αργή πορεία προς την έξοδο από την Κρίση, δεν είμαστε εμείς αυτοί που πρέπει να εμπιστευτείτε.
• Αν περιμένετε από εμάς να σας πούμε ότι είμαστε σε θέση να επανεκκινήσουμε την οικονομία, και να ανατρέψουμε τις κατάφορες αδικίες που ζείτε καθημερινά, προτού επιτευχθεί μια νέα συμφωνία με την Ευρώπη, θα σας απογοητεύσουμε.
Γιατί να μας ψηφίσετε; Επειδή σας υποσχόμαστε μόνο δύο πράγματα:
•Αίμα και Δάκρυα, όπως υποσχέθηκε στους συμπολίτες του ο Τσώρτσιλ το 1939 τότε που τους ζητούσε την βοήθεια και υποστήριξή τους μετά την ανάληψη της πρωθυπουργίας εν μέσω πολέμου.
•Αίμα και Δάκρυα που, όμως, θα δώσουν σε όλους μας, κι όχι μόνο εδώ στην Ελλάδα αλλά και σε ολόκληρη την Ευρώπη, το δικαίωμα να ελπίζουμε για ένα τέλος στον σιωπηλό αλλά αμείλικτο πόλεμο για την Αξιοπρέπεια και για την Αλήθεια.
Αίμα και δάκρυα που θα πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να χύσουμε ώστε να μπει η χώρα σε βιώσιμη πορεία, η οποία σήμερα είναι αδύνατη όσο,
- είτε (Α) πιστεύουμε πως η συμμόρφωση «προς τας υποδείξεις» της τρόικας είναι η λύση (με κάποιες κουτοπονηριές που θα μας επιτρέψουν μια πιο χαλαρή συμμόρφωση από αυτή που απαιτούν οι δανειστές),
- είτε (Β) νομίζουμε ότι η λύση μπορεί να δοθεί αναδιανέμοντας τους λιγοστούς πόρους ενός κράτους που μόνο εικονικά πλεονάσματα έχει, τα οποία μάλιστα είναι προϊόν μη βιώσιμης αφαίμαξης μιας φθίνουσας οικονομίας (και των συνήθων κορόιδων).
Πράγματι, αν θέλετε να μας ψηφίσετε να το κάνετε επειδή τα Δάκρυα και το Αίμα που σας υποσχόμαστε τα θεωρείτε ως ένα μικρό αντίτιμο για να ακούτε από κυβερνητικά χείλη την Αλήθεια. Για να έχετε αντιπρόσωπους στην Ευρώπη που δεν θα παρακαλάνε αλλά ούτε και θα ενστερνιστούν την τακτική του τσαμπουκά και της μπλόφας αλλά που, αντίθετα, θα υιοθετήσουν μια στρατηγική που καμία ελληνική κυβέρνηση δεν τόλμησε να υιοθετήσει έως τώρα: τη στρατηγική κίνηση του να λέμε την Αλήθεια στους εταίρους, στους λαούς των εταίρων και στους πολίτες της χώρας μας. Την Αλήθεια για την κατάσταση των τραπεζών (αντί την προσποίηση ότι είναι «ισχυρές»). Την Αλήθεια για τα ανύπαρκτα πλεονάσματα του κράτους μας. Την Αλήθεια για τις επενδύσεις και τις ανύπαρκτες προοπτικές τους όσο συνεχίζεται ο θανάσιμος εναγκαλισμός πτωχευμένου κράτους, πτωχευμένων τραπεζών, πτωχευμένων επιχειρήσεων, πτωχευμένων θεσμών.
Τέλος, πρέπει να ξέρετε ότι τη νίκη στις εκλογές τη φοβόμαστε περισσότερο από την ήττα. Την τρέμουμε, για την ακρίβεια. Αν όμως εσείς αποφασίσετε να μας ψηφίσετε για να κάνουμε πράξη το Αίμα και τα Δάκρυα που σας υποσχόμαστε, με αντάλλαγμα την Αλήθεια και την Αξιοπρέπεια - αν εσείς ξεπεράσετε τον φόβο αυτής της δέσμευσής μας- τότε θα ξεπεράσουμε κι εμείς τον τρόμο που μας προκαλεί η ιδέα να κυβερνήσουμε αυτή τη χώρα στη σημερινή τρισάθλια συγκυρία.
Πρώτα διαπραγμάτευση, μετά εξαγγελίες
16 Σεπ. 2014 - συνέντευξη στην Κατρίν Αλαμάνου/tvxs.gr
Έκρηξη δημοσίων δαπανών δεν θα δημιουργήσει. Ότι όμως τα προβλεπόμενα έσοδα είναι επισφαλή, αυτό είναι γεγονός σε μια οικονομία που βρίσκεται στην μέγγενη της γενικευμένης και κλιμακούμενης πτώχευσης κράτους-τραπεζών-ιδιωτών-οργανισμών. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ήμουν υπέρ της παρουσίασης, από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενός ισοσκελισμένου προγράμματος: στην παρούσα συγκυρία κανένας προϋπολογισμός δεν μπορεί να ισοσκελιστεί χωρίς πρώτα να συνάψουμε, μέσα από αιματηρή διαπραγμάτευση, μια νέα συμφωνία με το τρίγωνο Βερολίνου-Βρυξελλών-Φραγκφούρτης όσον αφορά το χρέος, τις τράπεζες και τις επενδύσεις. Για αυτό επαναλαμβάνω μονότονα: πρώτα η διαπραγμάτευση και κατόπιν εξαγγελίες, προϋπολογισμοί και κοστολογήσεις.
Σε περίπτωση που δεν καταστεί δυνατή η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους, κατά τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, ποιο «plan b» θα έπρεπε να προτείνει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν με ενοχλεί το να μας πει ο κ. Σόιμπλε ότι αδυνατεί να πάει στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιό του στο Βερολίνο και να προτείνει στους βουλευτές της συμπολίτευσης του δραστικό κούρεμα της ονομαστικής αξίας του ελληνικού χρέους. Πρέπει, πράγματι, να αναγνωρίσουμε τους πολιτικούς περιορισμούς της γερμανικής κυβέρνησης και να του προτείνουμε ένα Plan B που
(*) Σχετικά: Ανδρέας Κούτρας: Το PSI του 2012 και τα ομόλογα της ΕΚΤ. Αναδρομικό κούρεμα στην ΕΚΤ (kathimerini.gr)
Πράγματι, αν θέλετε να μας ψηφίσετε να το κάνετε επειδή τα Δάκρυα και το Αίμα που σας υποσχόμαστε τα θεωρείτε ως ένα μικρό αντίτιμο για να ακούτε από κυβερνητικά χείλη την Αλήθεια. Για να έχετε αντιπρόσωπους στην Ευρώπη που δεν θα παρακαλάνε αλλά ούτε και θα ενστερνιστούν την τακτική του τσαμπουκά και της μπλόφας αλλά που, αντίθετα, θα υιοθετήσουν μια στρατηγική που καμία ελληνική κυβέρνηση δεν τόλμησε να υιοθετήσει έως τώρα: τη στρατηγική κίνηση του να λέμε την Αλήθεια στους εταίρους, στους λαούς των εταίρων και στους πολίτες της χώρας μας. Την Αλήθεια για την κατάσταση των τραπεζών (αντί την προσποίηση ότι είναι «ισχυρές»). Την Αλήθεια για τα ανύπαρκτα πλεονάσματα του κράτους μας. Την Αλήθεια για τις επενδύσεις και τις ανύπαρκτες προοπτικές τους όσο συνεχίζεται ο θανάσιμος εναγκαλισμός πτωχευμένου κράτους, πτωχευμένων τραπεζών, πτωχευμένων επιχειρήσεων, πτωχευμένων θεσμών.
Τέλος, πρέπει να ξέρετε ότι τη νίκη στις εκλογές τη φοβόμαστε περισσότερο από την ήττα. Την τρέμουμε, για την ακρίβεια. Αν όμως εσείς αποφασίσετε να μας ψηφίσετε για να κάνουμε πράξη το Αίμα και τα Δάκρυα που σας υποσχόμαστε, με αντάλλαγμα την Αλήθεια και την Αξιοπρέπεια - αν εσείς ξεπεράσετε τον φόβο αυτής της δέσμευσής μας- τότε θα ξεπεράσουμε κι εμείς τον τρόμο που μας προκαλεί η ιδέα να κυβερνήσουμε αυτή τη χώρα στη σημερινή τρισάθλια συγκυρία.
Πρώτα διαπραγμάτευση, μετά εξαγγελίες
16 Σεπ. 2014 - συνέντευξη στην Κατρίν Αλαμάνου/tvxs.gr
«Οι εθνικοί μας λογαριασμοί […] είναι γεμάτοι με εικονικά πρωτογενή πλεονάσματα που σήμερα ΕΛΣΤΑΤ και EUROSTAT συγκαλύπτουν ανερυθρίαστα και θα αποκαλυφθούν αν νικήσει ο ΣΥΡΙΖΑ», δηλώνει στο tvxs.gr ο οικονομολόγοςΓιάννης Βαρουφάκης. «Πρώτα η διαπραγμάτευση και κατόπιν εξαγγελίες, προϋπολογισμοί και κοστολογήσεις», σημειώνει σχετικά με το κυβερνητικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ το οποίο παρουσίασε στη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας, Όπως αναφέρει, πρέπει «να αναγνωρίσουμε τους πολιτικούς περιορισμούς της γερμανικής κυβέρνησης» και σε περίπτωση που δεν γίνει αποδεκτή η μείωση της ονομαστικής αξίας του χρέους κατά τις διαπραγματεύσεις, «να προτείνουμε ένα Plan B».Παράλληλα, επισημαίνει ότι ακόμη και αν το κόστος του κυβερνητικού προγράμματος ΣΥΡΙΖΑ ήταν 17 δισ. ευρώ «το ποσό είναι σχετικά μικρό αν συγκριθεί με τα ποσά που, π.χ., καταβάλουμε από το 2012 στην ΕΚΤ για να της αποπληρώνουμε παλαιότερα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου».Πώς αξιολογείτε την κριτική που ασκείται στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, σύμφωνα με την οποία το κυβερνητικό πρόγραμμα που εξήγγειλε από τη ΔΕΘ θα οδηγήσει σε ...έκρηξη των δημοσίων δαπανών και οι χρηματοδοτικές πηγές στις οποίες βασίζεται είναι επισφαλείς;
Έκρηξη δημοσίων δαπανών δεν θα δημιουργήσει. Ότι όμως τα προβλεπόμενα έσοδα είναι επισφαλή, αυτό είναι γεγονός σε μια οικονομία που βρίσκεται στην μέγγενη της γενικευμένης και κλιμακούμενης πτώχευσης κράτους-τραπεζών-ιδιωτών-οργανισμών. Αυτός είναι ο λόγος που δεν ήμουν υπέρ της παρουσίασης, από τον ΣΥΡΙΖΑ, ενός ισοσκελισμένου προγράμματος: στην παρούσα συγκυρία κανένας προϋπολογισμός δεν μπορεί να ισοσκελιστεί χωρίς πρώτα να συνάψουμε, μέσα από αιματηρή διαπραγμάτευση, μια νέα συμφωνία με το τρίγωνο Βερολίνου-Βρυξελλών-Φραγκφούρτης όσον αφορά το χρέος, τις τράπεζες και τις επενδύσεις. Για αυτό επαναλαμβάνω μονότονα: πρώτα η διαπραγμάτευση και κατόπιν εξαγγελίες, προϋπολογισμοί και κοστολογήσεις.
Σε περίπτωση που δεν καταστεί δυνατή η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους της ονομαστικής αξίας του χρέους, κατά τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, ποιο «plan b» θα έπρεπε να προτείνει μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ;
Δεν με ενοχλεί το να μας πει ο κ. Σόιμπλε ότι αδυνατεί να πάει στο Ομοσπονδιακό Κοινοβούλιό του στο Βερολίνο και να προτείνει στους βουλευτές της συμπολίτευσης του δραστικό κούρεμα της ονομαστικής αξίας του ελληνικού χρέους. Πρέπει, πράγματι, να αναγνωρίσουμε τους πολιτικούς περιορισμούς της γερμανικής κυβέρνησης και να του προτείνουμε ένα Plan B που
(α) θα πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα και το οποίο
(β) θα μπορεί ο κ. Σόιμπλε, με δυσκολία βέβαια, να περάσει.
Για παράδειγμα, θα μπορούσαμε να εκδόσουμε νέα ομόλογα ίσης ονομαστικής αξίας με την ονομαστική αξία του χρέους μας προς την ΕΕ και την ΕΚΤ (το ΔΝΤ είναι λίγο διαφορετική υπόθεση) και να τα ανταλλάξουμε με το σημερινό χρέος.
Στα συμβόλαια αυτών των νέων ομολόγων μπορούν κάλλιστα να προβλέπονται τα ίδια επιτόκια και το ίδιο, με σήμερα, χρονοδιάγραμμα αποπληρωμών. Με μία διαφορά: σε έτη που η ανάπτυξη της χώρας είναι μικρότερη του 4%, οι αποπληρωμές μας μειώνονται κατά 50% - αν κυμαίνεται μεταξύ 1,5% και 4%, μειώνονται κατά 70% - κι αν είναι χαμηλότερη του 1,5% αναβάλονται. Επιπλέον, τα ομόλογα αυτά λήγουν το, π.χ., 2035 ανεξάρτητα του ποσού που έχει αποπληρωθεί. Έτσι, αυτό που ουσιαστικά λέμε στους εταίρους μας είναι: Κανένα κούρεμα αν αναπτυσσόμαστε με τον ελάχιστο ρυθμό που απαιτείται για να ορθοποδήσει η χώρα. Όσο όμως μικρότερη είναι η ανάπτυξή μας τόσο μεγαλύτερο το κούρεμα του δημόσιου χρέους μας που, αυτομάτως, θα εφαρμοστεί. Έτσι οι εταίροι μας καθίστανται πραγματικοί εταίροι της ανάπτυξής μας, και όχι «εταίροι» (όπως είναι σήμερα) στην λιτότητα και στην μιζέρια.
Σύμφωνα με την αξιωματική αντιπολίτευση, το κόστος του προγράμματος που εξήγγειλε από τη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας ανέρχεται περίπου στα 13,5 δισ. ευρώ. Από την άλλη, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το κόστος ξεπερνά τα 17 δισ. ευρώ. Ποιο από τα δύο ισχύει;
Σε τέτοιες περιπτώσεις διαφωνίας, μια απλή (και επιτυχημένη) μέθοδος υπολογισμού του προβλεπτικού σφάλματος είναι να πάρουμε τον μέσο όρο της «τιμής» που δίνει εκείνος που έχει συμφέρον να την υποτιμήσει και εκείνου που θέλει, για τους δικούς του λόγους, να την υπερτιμήσει. Όμως, σε τελική ανάλυση δεν έχει τόση σημασία αν πρόκειται για 13,5 δισ. ή 17 δισ. ή για τον μέσο όρο τους.
Ακόμα και 17 δισ. να είναι το κόστος των παρεμβάσεων που προτείνει η Αξιωματική Αντιπολίτευση το ποσό είναι σχετικά μικρό αν συγκριθεί με τα ποσά που, π.χ., καταβάλουμε από το 2012 στην ΕΚΤ (*βλ. παραπομπή της ΑΣ) για να της αποπληρώνουμε παλαιότερα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου τα οποία η ΕΚΤ είχε ανοήτως αγοράσει και τα οποία, αν δεν τα είχε αγοράσει, το 2012 θα είχαν κουρευτεί κατά 90% (ως προς την μακροπρόθεσμη αξία τους, λόγω PSI και, αργότερα, λόγω «επαναγοράς χρέους»). Αν αυτό το ποσό των 13,5 ή 17 δισ. πράγματι εξασφαλίσει την διατροφική επάρκεια των πεινασμένων, την ηλεκτροδότηση των «σκοτεινών» σπιτιών, την διαγραφή χρεών που είναι αδύνατον να επιστραφούν από πτωχευμένα νοικοκυριά και επιχειρήσεις, κλπ, η διαφωνία για τα 3,5 δισ. είναι αστεία υπόθεση.
Πέραν αυτών των ανούσιων διαξιφισμών, αυτό που προσωπικά με απασχολεί είναι το γεγονός ότι οι εθνικοί μας λογαριασμοί, πάνω στους οποίους γίνονται αυτές οι ασκήσεις επί χάρτου, είναι γεμάτοι με εικονικά πρωτογενή πλεονάσματα που θα αποκαλυφθούν την επομένη μιας εκλογικής αναμέτρησης εφόσον αναδειχθεί νικητής ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε, πολύ φοβάμαι, ότι αυτές οι μικρο-διαφωνίες θα ξεχαστούν μπροστά στο μέγεθος των μαύρων τρυπών που, σήμερα, ΕΛΣΤΑΤ και EUROSTAT συγκαλύπτουν ανερυθρίαστα.
Γίνεται να αξιοποιηθεί το ποσό των 11 δισ. ευρώ από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για τη δημιουργία αναπτυξιακής τράπεζας, εάν το μνημόνιο αντικατασταθεί από το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό δεν θα ήταν μια μονομερής ενέργεια;
Δεν διαφωνώ με τις μονομερείς ενέργειες, ως αρχή, εφόσον πετύχουν το σωστό αποτέλεσμα για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη. Διαφωνώ όμως με την δημιουργία αναπτυξιακής τράπεζας μέσα από τα δάνεια του Μνημονίου 2 (από τα οποία έχει «περισσέψει» το ποσό των 11 δις στο ΤΧΣ). Η χρηματοδότηση της ανάπτυξης δεν μπορεί να γίνει με δανεικά που λαμβάνει ο ήδη πτωχευμένος έλλην φορολογούμενος, και ο οποίος θα αναλάβει (χωρίς να μπορεί) το ρίσκο των επενδύσεων αυτών. Προτιμώ η έμφαση να δοθεί στηνδιαπραγμάτευση με Βρυξέλλες και Φραγκφούρτη ώστε:
Στα συμβόλαια αυτών των νέων ομολόγων μπορούν κάλλιστα να προβλέπονται τα ίδια επιτόκια και το ίδιο, με σήμερα, χρονοδιάγραμμα αποπληρωμών. Με μία διαφορά: σε έτη που η ανάπτυξη της χώρας είναι μικρότερη του 4%, οι αποπληρωμές μας μειώνονται κατά 50% - αν κυμαίνεται μεταξύ 1,5% και 4%, μειώνονται κατά 70% - κι αν είναι χαμηλότερη του 1,5% αναβάλονται. Επιπλέον, τα ομόλογα αυτά λήγουν το, π.χ., 2035 ανεξάρτητα του ποσού που έχει αποπληρωθεί. Έτσι, αυτό που ουσιαστικά λέμε στους εταίρους μας είναι: Κανένα κούρεμα αν αναπτυσσόμαστε με τον ελάχιστο ρυθμό που απαιτείται για να ορθοποδήσει η χώρα. Όσο όμως μικρότερη είναι η ανάπτυξή μας τόσο μεγαλύτερο το κούρεμα του δημόσιου χρέους μας που, αυτομάτως, θα εφαρμοστεί. Έτσι οι εταίροι μας καθίστανται πραγματικοί εταίροι της ανάπτυξής μας, και όχι «εταίροι» (όπως είναι σήμερα) στην λιτότητα και στην μιζέρια.
Σύμφωνα με την αξιωματική αντιπολίτευση, το κόστος του προγράμματος που εξήγγειλε από τη ΔΕΘ ο Αλέξης Τσίπρας ανέρχεται περίπου στα 13,5 δισ. ευρώ. Από την άλλη, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι το κόστος ξεπερνά τα 17 δισ. ευρώ. Ποιο από τα δύο ισχύει;
Σε τέτοιες περιπτώσεις διαφωνίας, μια απλή (και επιτυχημένη) μέθοδος υπολογισμού του προβλεπτικού σφάλματος είναι να πάρουμε τον μέσο όρο της «τιμής» που δίνει εκείνος που έχει συμφέρον να την υποτιμήσει και εκείνου που θέλει, για τους δικούς του λόγους, να την υπερτιμήσει. Όμως, σε τελική ανάλυση δεν έχει τόση σημασία αν πρόκειται για 13,5 δισ. ή 17 δισ. ή για τον μέσο όρο τους.
Ακόμα και 17 δισ. να είναι το κόστος των παρεμβάσεων που προτείνει η Αξιωματική Αντιπολίτευση το ποσό είναι σχετικά μικρό αν συγκριθεί με τα ποσά που, π.χ., καταβάλουμε από το 2012 στην ΕΚΤ (*βλ. παραπομπή της ΑΣ) για να της αποπληρώνουμε παλαιότερα ομόλογα του ελληνικού δημοσίου τα οποία η ΕΚΤ είχε ανοήτως αγοράσει και τα οποία, αν δεν τα είχε αγοράσει, το 2012 θα είχαν κουρευτεί κατά 90% (ως προς την μακροπρόθεσμη αξία τους, λόγω PSI και, αργότερα, λόγω «επαναγοράς χρέους»). Αν αυτό το ποσό των 13,5 ή 17 δισ. πράγματι εξασφαλίσει την διατροφική επάρκεια των πεινασμένων, την ηλεκτροδότηση των «σκοτεινών» σπιτιών, την διαγραφή χρεών που είναι αδύνατον να επιστραφούν από πτωχευμένα νοικοκυριά και επιχειρήσεις, κλπ, η διαφωνία για τα 3,5 δισ. είναι αστεία υπόθεση.
Πέραν αυτών των ανούσιων διαξιφισμών, αυτό που προσωπικά με απασχολεί είναι το γεγονός ότι οι εθνικοί μας λογαριασμοί, πάνω στους οποίους γίνονται αυτές οι ασκήσεις επί χάρτου, είναι γεμάτοι με εικονικά πρωτογενή πλεονάσματα που θα αποκαλυφθούν την επομένη μιας εκλογικής αναμέτρησης εφόσον αναδειχθεί νικητής ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τότε, πολύ φοβάμαι, ότι αυτές οι μικρο-διαφωνίες θα ξεχαστούν μπροστά στο μέγεθος των μαύρων τρυπών που, σήμερα, ΕΛΣΤΑΤ και EUROSTAT συγκαλύπτουν ανερυθρίαστα.
Γίνεται να αξιοποιηθεί το ποσό των 11 δισ. ευρώ από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας για τη δημιουργία αναπτυξιακής τράπεζας, εάν το μνημόνιο αντικατασταθεί από το Εθνικό Σχέδιο Ανασυγκρότησης του ΣΥΡΙΖΑ; Αυτό δεν θα ήταν μια μονομερής ενέργεια;
Δεν διαφωνώ με τις μονομερείς ενέργειες, ως αρχή, εφόσον πετύχουν το σωστό αποτέλεσμα για την Ελλάδα αλλά και για την Ευρώπη. Διαφωνώ όμως με την δημιουργία αναπτυξιακής τράπεζας μέσα από τα δάνεια του Μνημονίου 2 (από τα οποία έχει «περισσέψει» το ποσό των 11 δις στο ΤΧΣ). Η χρηματοδότηση της ανάπτυξης δεν μπορεί να γίνει με δανεικά που λαμβάνει ο ήδη πτωχευμένος έλλην φορολογούμενος, και ο οποίος θα αναλάβει (χωρίς να μπορεί) το ρίσκο των επενδύσεων αυτών. Προτιμώ η έμφαση να δοθεί στηνδιαπραγμάτευση με Βρυξέλλες και Φραγκφούρτη ώστε:
(α) ένα μεγάλο ποσοστό των χρημάτων του ΕΣΠΑ να διατίθεται μέσα από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων για επενδύσεις απ’ ευθείας στην ελληνική οικονομία (χωρίς την συμμετοχή του Υπουργείου Ανάπτυξης και των «κυκλωμάτων» που το νέμονται),
(β) η Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων να μπορεί να εκπονεί μεγάλα έργα χωρίς συγχρηματοδότηση από το ελληνικό δημόσιο αλλά με την αρωγή της ΕΚΤ (π.χ. με αγορές από την ΕΚΤ των ομολόγων της Ευρωπαϊκή Τράπεζας Επενδύσεων στην δευτερογενή αγορά), και
(γ) την ίδρυση μικρών αναπτυξιακών, ίσως συνεταιριστικών, τραπεζών που να χρησιμοποιούν ως «μαγιά» για τις επενδύσεις τους τα έσοδα από την διαχείριση της δημόσιας περιουσίας.
Χωρίς το «πράσινο» φως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι εφικτό να κουρευτούν «κόκκινα» δάνεια;
Δεν είναι θέμα συγκατάθεσης της ΕΚΤ. Είναι θέμα επίλυσης ενός «συστήματος τριών εξισώσεων» σε τρεις «αγνώστους»: χρέος, τραπεζικές ζημίες και επενδύσεις. Η ιδέα ότι μπορούμε να βρούμε την σωστή «λύση» μίας από αυτές τις τρεις «εξισώσεις», ανεξάρτητα από τις άλλες, και εκτός του πλαισίου μιας συνολικής διαπραγμάτευσης με την Ευρώπη, δεν με βρίσκει σύμφωνο. Για την ακρίβεια, την θεωρώ επικίνδυνη συνέχεια των πολιτικών της περασμένης περιόδου.
Πώς σχολιάζετε τη σιωπή της κυβέρνησης σχετικά με τη δήλωση της επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, για τις απειλές που δέχτηκε μετά από αναφορές της στη φοροδιαφυγή στην Ελλάδα;
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερος σχολιασμός. Πρόκειται για σιωπή μεγατόνων, για ένα μαύρο πέπλο που προσπαθεί να συγκαλύψει την οικοδόμηση στην χώρα μας μιας Νέας (αδίστακτης) Κλεπτοκρατίας.
Η κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει στην πάταξη της φοροδιαφυγής. Πρόκειται για έλλειψη πολιτικής βούλησης;
Σε μεγάλο βαθμό ναι. Πρόκειται για έναν συνδυασμό πολιτικής ασυλίας της ολιγαρχίας (κάτι που δεν διαφέρει ιδιαίτερα με αυτό που παρατηρούμε στις ΗΠΑ, στην Βρετανία, σχεδόν παντού) και κοινωνικών συμβάσεων μιας κοινωνίας που ούτε μπόρεσε να αναπτύξει πραγματική αστική συνείδηση στα μεσαία της στρώματα ούτε και να διατηρήσει την ηθική των χαμηλών εισοδηματικών τάξεων που κάποτε χαρακτήριζε την πλειοψηφία των ελλήνων. Αυτά όμως παθαίνει ένας λαός που περνά από την γεωργική ημι-φεουδαρχική οικονομία απ’ ευθείας σε δανειοδοτούμενο καταναλωτισμό, υπό την «αιγίδα» κεφαλαικών ροών από την Εσπερία (στα χρόνια των «παχειών αγελάδων») χωρίς ποτέ να περάσει πραγματικά από μια καπιταλιστική φάση. Αλλά αυτή είναι μια άλλη, πονεμένη, ιστορία που η Αριστερά γνωρίζει πολύ καλά.
Χωρίς το «πράσινο» φως της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας είναι εφικτό να κουρευτούν «κόκκινα» δάνεια;
Δεν είναι θέμα συγκατάθεσης της ΕΚΤ. Είναι θέμα επίλυσης ενός «συστήματος τριών εξισώσεων» σε τρεις «αγνώστους»: χρέος, τραπεζικές ζημίες και επενδύσεις. Η ιδέα ότι μπορούμε να βρούμε την σωστή «λύση» μίας από αυτές τις τρεις «εξισώσεις», ανεξάρτητα από τις άλλες, και εκτός του πλαισίου μιας συνολικής διαπραγμάτευσης με την Ευρώπη, δεν με βρίσκει σύμφωνο. Για την ακρίβεια, την θεωρώ επικίνδυνη συνέχεια των πολιτικών της περασμένης περιόδου.
Πώς σχολιάζετε τη σιωπή της κυβέρνησης σχετικά με τη δήλωση της επικεφαλής του ΔΝΤ, Κριστίν Λαγκάρντ, για τις απειλές που δέχτηκε μετά από αναφορές της στη φοροδιαφυγή στην Ελλάδα;
Δεν χρειάζεται ιδιαίτερος σχολιασμός. Πρόκειται για σιωπή μεγατόνων, για ένα μαύρο πέπλο που προσπαθεί να συγκαλύψει την οικοδόμηση στην χώρα μας μιας Νέας (αδίστακτης) Κλεπτοκρατίας.
Η κυβέρνηση δεν έχει προχωρήσει στην πάταξη της φοροδιαφυγής. Πρόκειται για έλλειψη πολιτικής βούλησης;
Σε μεγάλο βαθμό ναι. Πρόκειται για έναν συνδυασμό πολιτικής ασυλίας της ολιγαρχίας (κάτι που δεν διαφέρει ιδιαίτερα με αυτό που παρατηρούμε στις ΗΠΑ, στην Βρετανία, σχεδόν παντού) και κοινωνικών συμβάσεων μιας κοινωνίας που ούτε μπόρεσε να αναπτύξει πραγματική αστική συνείδηση στα μεσαία της στρώματα ούτε και να διατηρήσει την ηθική των χαμηλών εισοδηματικών τάξεων που κάποτε χαρακτήριζε την πλειοψηφία των ελλήνων. Αυτά όμως παθαίνει ένας λαός που περνά από την γεωργική ημι-φεουδαρχική οικονομία απ’ ευθείας σε δανειοδοτούμενο καταναλωτισμό, υπό την «αιγίδα» κεφαλαικών ροών από την Εσπερία (στα χρόνια των «παχειών αγελάδων») χωρίς ποτέ να περάσει πραγματικά από μια καπιταλιστική φάση. Αλλά αυτή είναι μια άλλη, πονεμένη, ιστορία που η Αριστερά γνωρίζει πολύ καλά.
(*) Σχετικά: Ανδρέας Κούτρας: Το PSI του 2012 και τα ομόλογα της ΕΚΤ. Αναδρομικό κούρεμα στην ΕΚΤ (kathimerini.gr)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU