Πρώτη προτεραιότητα των κομμάτων που "σώζουν" τη χώρα είναι η πολιτική σωτηρία των ιδίων και κυρίως των ηγετικών ομάδων τους

του Βαγγέλη Παπαβασιλείου

Πάμε σαν άλλοτε...

του Γιώργου Προκοπάκη*

από την "Επένδυση" 1/11/2014

Παρακολουθώντας την επικαιρότητα σχετικά με τη διαχείριση του χρέους, ξυπνούν μνήμες του Αυγούστου 2012. Είχαμε φρέσκια την τρικομματική κυβέρνηση σωτηρίας, οι τρεις πολιτικοί αρχηγοί είχαν ψηφισθεί με σημαία την απαγκίστρωση από το Μνημόνιο ενώ η Ελλάδα ήταν με το ένα πόδι εκτός ευρώ, οι εκκρεμότητες με τα προαπαιτούμενα – όλα ψηφισμένα στη Βουλή από τον προηγούμενο Φεβρουάριο – περίμεναν, όπως περίμενε και η τρόικα πότε θα αποφασίσουμε να συνεννοηθούμε. 

Αποκλεισμένοι από τις αγορές, είχαμε υποχρεώσεις χρεολυσίων, με κενό το δημόσιο ταμείο. 

Οι τράπεζες είχαν πάρει €18 δισ, προκαταβολή της ανακεφαλαιοποίησης. Ο κ. Βενιζέλος είχε έτοιμο το πλάνο μείωσης του χρέους και των χρηματοδοτικών απαιτήσεων κατά €91 δισ και μέσα από το πρωθυπουργικό γραφείο δόθηκε στους Financial Times το σχέδιο για επιμήκυνση του χρόνου εφαρμογής του Μνημονίου (εφαρμογής των μεταρρυθμίσεων δηλαδή) χωρίς βοήθεια, χωρίς λεφτά.
Με διαφορά σε επί μέρους σημεία, η δικομματική πια κυβέρνηση σωτηρίας, έχει φροντίσει για την επαναφορά του σκηνικού. 

Ας θυμηθούμε τι ακολούθησε. 

Η ΕΚΤ έδωσε την "τεχνική" λύση, ανεβάζοντας τα όρια παροχής ρευστότητας στις τράπεζες, ώστε αυτές να δανείσουν την κυβέρνηση, να πληρωθούν τα χρεολύσια και να κρατήσουμε το ένα πόδι εντός ευρώ. Ο συνολικός βραχυπρόθεσμος δανεισμός του δημοσίου έφθασε να είναι λίγο πάνω από το ποσό της προκαταβολής ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών – δηλαδή, ο διαχειριστής της κρίσης μάζεψε όλη τη ρευστότητα αφήνοντας την οικονομία να καταρρέει. Ο δε δανεισμός, πανάκριβος σε σχέση με τα τροϊκανά δάνεια. 

Η κατάληξη της οξείας τότε κρίσης ήταν η επικράτηση της πολιτικής Στουρνάρα. Με πρώτο τον Σαμαρά και μετά από εμφανή ανταρτοπόλεμο τους δύο «μικρούς», η πολιτική της τρικομματικής άλλαξε. Συνεργασία με τους εταίρους-δανειστές για την εφαρμογή των ψηφισμένων από τη Βουλή αποφάσεων. Η χώρα σώθηκε – αν σώθηκε – γιατί η πολιτική των κομμάτων της τότε συγκυβέρνησης ηττήθηκε κατά κράτος!

Όπως το 2012, η πολιτική των κομμάτων που "σώζουν" τη χώρα έχει προτεραιότητες. 

Πρώτη προτεραιότητα είναι η πολιτική σωτηρία των ιδίων και κυρίως των ηγετικών ομάδων τους. 

Η αλήστου μνήμης «καθαρή έξοδος» από τα Μνημόνια εδώ και τώρα είχε όλα τα στοιχεία της πολιτικής «επιμήκυνση χωρίς λεφτά» του Αυγούστου 2012. Με την υιοθέτηση του αντιμνημονιασμού επιχειρήθηκε να μεταφερθεί το πεδίο αντιπαράθεσης με την αντιπολίτευση για να υπάρξουν πολιτικά οφέλη. Το σχέδιο, όπως φαίνεται από την εκπεφρασμένη βεβαιότητα των εταίρων για νέο δανεισμό τον Ιούνιο, εξυπηρετούσε ένα σενάριο σύντομου διαλείμματος ΣΥΡΙΖΑ – με πιθανότητες αποφυγής του μάλιστα. Αυτό που δεν συζητήθηκε καθόλου είναι η κατάσταση στην περίπτωση επιτυχίας του σεναρίου της «καθαρής εξόδου». Προχθές, η τριμηνιαία έκθεση της Υπηρεσίας Προϋπολογισμού της Βουλής έδωσε μια εικόνα. Χωρίς σχέδιο, πριν την επανεκκίνηση της οικονομίας, χωρίς μεταρρυθμίσεις, χωρίς ρευστότητα η «καθαρή έξοδος» θα οδηγούσε σε παράταση της λιτότητας – με υπερηφάνεια όμως για την εθνική επιλογή. Ως επιλογή πολιτικής ανελάμβανε και τον κίνδυνο εξώθησης του ΣΥΡΙΖΑ σε ακραίες πολιτικές, σε περίπτωση εκλογικής επικράτησής του.

Όσο ειρωνικό και εάν ακούγεται, οι αγορές έπαιξαν το ρόλο του Στουρνάρα του 2012. Ανάγκασαν την κυβέρνηση σε αναδίπλωση. Το μήνυμα ήταν καθαρό: η Ελλάδα δεν μπορεί ακόμη να σταθεί στα πόδια της και πρέπει να βρεθεί άλλος τρόπος για να λυθεί το εσωτερικό πολιτικό πρόβλημα. 

Οι αγορές επιμένουν και επανέρχονται: ακόμη και μετά την επιτυχία των τραπεζών στα stress tests, ακόμη και μετά την αναδίπλωση της κυβέρνησης, οι αποδόσεις των ομολόγων παραμένουν σε χρεοκοπικά επίπεδα, οι επενδυτές που είχαν πάρει το «στοίχημα Ελλάδα» ξεπούλησαν και τη θέση τους πήραν βραχυπρόθεσμοι λάτρεις του κινδύνου και των διακυμάνσεων. 

Αναζητείται σταθερότητα πολιτικής!

Η λύση είναι μία και μοναδική – ίδια με αυτήν του καλοκαιριού του 2012. 

Συνεργασία με ειλικρίνεια και καθαρότητα με τους εταίρους, επιτάχυνση των μεταρρυθμίσεων, στοιχειώδες σχέδιο ανάκαμψης της οικονομίας – και υπομονή. 

Η λύση του βουνού του χρέους δεν μπορεί να είναι άμεση. Σε μερικά χρόνια – δύο έως τρία – η παγίωση της καλής πορείας της οικονομίας και η εξέλιξη των ευρωπαϊκών θεσμών μπορεί να οδηγήσει στην οριστική λύση.

Ας ευχηθούμε πως τα "συνετά και στέρεα βήματα" που αντικατέστησαν εδώ και μια βδομάδα την "καθαρή έξοδο από τα Μνημόνια" στη ρητορική του πρωθυπουργού θα μετουσιωθούν σε πολιτική. 

Ας ευχηθούμε, η αξιωματική αντιπολίτευση να υιοθετήσει μια συνετή πολιτική. 

Αυτές είναι οι αλλαγές στο σκηνικό που θα διαφοροποιήσουν την πορεία μας από αυτήν της κόλασης του 2012.

*πηγή notes/george-j-prokopakis/πάμε-σαν-άλλοτε
 *υπογραμμίσεις της ΑΣ