Το παρακάτω (δίκαια αυστηρό) κείμενο κριτικής - εκ των ένδον - στην κυβέρνηση της Αριστεράς, γράφτηκε λίγο πριν το δημοψήφισμα του Ιουνίου. Λόγω της φόρτισης των ημερών πέρασε σχεδόν απαρατήρητο. Κι όμως θέτει χωρίς περιστροφές το βασικό πρόβλημα της χώρας πέραν ψευδών και εύκολων διλημμάτων καθαρότητας, αντιμνημονιακότητας και άλλων ...λόγων της πλώρης (ή και της ...πλατφόρμας):
παραγωγική ανασυγκρότηση ή θάνατος!
Και μάλιστα ενδογενής, όχι "περιμένοντας τους επενδυτές"...
Τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισε να κάνει συνέδριο απολογισμού και εκ νέου σχεδιασμού της πορείας της χώρας - μετά την αναγκαστική συνθηκολόγηση σε νέο μνημόνιο με τους ευρωπαίους εταίρους μας - καλόν είναι να ασχοληθεί με την ουσία και όχι με τις κομματικές ισορροπίες: με τον σχεδιασμό και την εφαρμογή της παραγωγικής ανασυγκρότησης στην ρωγμή του χρόνου που έχει διαφανεί μεταξύ grexit και υποταγής!Οποιαδήποτε άλλη προσυνεδριακή ενασχόληση φαντάζει εκτός τόπου και χρόνου.
Με αυτήν την έννοια, καταθέτουμε ως ιστολόγιο, το κείμενο του Ανδρέα Κυράνη ως "κατεπείγον" προσυνεδριακό κείμενο προβληματισμού και αναπροσανατολισμού στην ζέουσα πραγματικότητα της έκλειψης των παραγωγών και της κυριαρχίας των εξωγενών σχεδίων χειρισμού και εξάρτησης της οικονομίας μας και της αφαίμαξης με καταναλωτικές εισαγωγές του όποιου παραγόμενου πλούτου της.
Όχι άλλο "Λαφαζάνη" λοιπόν αυτό το καλοκαίρι: η χώρα χρειάζεται σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και ο ΣΥΡΙΖΑ, συνέδριο παραγωγικής ανασυγκρότησης - κι όποιος δεν το καταλαβαίνει...
η αριστερή στρουθοκάμηλος
Ένα καλοκαίρι που θυμίζει βαρύ χειμώνα
του Ανδρέα Κυράνη
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, ή ο ορισμός στην πράξη της φυγής προς τα μπρος
Ιστορικό
Ανήκω σε εκείνους που είχαν επιφυλάξεις για την ορθότητα της επιλογής της εκλογικής αναμέτρησης του περασμένου Ιανουαρίου. Γνωρίζαμε ήδη από τότε οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ πως, τουλάχιστον στο κομμάτι "παραγωγική ανασυγκρότηση", πόσο μάλλον "ενδογενής" αντίστοιχη, υπήρχε από τα καθ ύλη αρμόδια πολιτικά μας όργανα πλήρης σιγή ασυρμάτου.
Η πρώτη ομιλία του πρωθυπουργού στην Βουλή, μέσα στην ειλικρινή της συγκίνηση, αναπτέρωσε ηθικό και συνειδήσεις. Για κάποιες λίγες μέρες όλοι οι έλληνες ένοιωσαν γεμάτοι εθνική υπερηφάνεια αρκετούς πόντους ψηλότεροι. Σύντομα όμως αποκαλύφθηκε με τον πιο οδυνηρό τρόπο η "γύμνια του βασιλέα".
Στις μέρες μας έρχεται και το κλείσιμο της πρώτης αυλαίας του δράματος. Μέσα σε ένα απόλυτο αδιέξοδο, μέσα σε ένα απόλυτο "μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα", μέσα σε μια ακόμη χειρότερη σύγχυση και απελπισία από εκείνην της αρχικής πολύχρωμης και πολύβουης παράστασης, "συσκευάζεται" ο κατ αρχήν λογαριασμός. Η χώρα άβουλη, ανήμπορη και μοιραία, οδηγείται σε μια φυγή προς τα μπρος, φυγή η οποία χάρη στην απουσία κάποιου στρατηγικού σχεδίου, έχει ήδη την οσμή μιας πλήρους υποταγής στους σχεδιασμούς και τις βουλές των ξένων κέντρων εξουσίας.
Η όψιμη επίκληση στην λαϊκή κυριαρχία μέσω ενός θολού διλήμματος, μέσω ενός ΝΑΙ η ΟΧΙ, στις προτάσεις των "θεσμών", στα χρονικά όρια των ορίων, χωρίς την παραμικρή σαφή και ειλικρινή περιγραφή "του πως" και "του τι" της "επόμενης μέρας", δεν συνιστά παρά έναν ακόμη αδιέξοδο αλλά και απολύτως επικίνδυνο τακτικισμό, είδος στο οποίο από ότι φαίνεται διαθέτουμε ιδιαίτερο τάλαντον. Αναρωτηθήκαμε άραγε το τι πολιτικά και θεσμικά θα σήμαινε ένα, όχι μεγάλο, αλλά οριακό 50,1 ΝΑΙ; Είναι δυνατόν σε αυτή την τόσο επικίνδυνη για τη χώρα συγκυρία, μια στοιχειωδώς σώφρων κυβέρνηση, να θέτει ένα δίλλημα με μια υποβόσκουσα υπόσταση τόσο επικίνδυνα διχαστική;
Ποιο είναι άραγε το υπ αρ. ένα πρόβλημα της χώρας, πρόβλημα που αρνείται πεισματικά να αντιμετωπίσει το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό της; Δεν είναι άλλο από την ενδογενή η όχι δυνατότητα της να παράξει πλούτο.
Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα, ή ο ορισμός στην πράξη της φυγής προς τα μπρος
Ιστορικό
Ανήκω σε εκείνους που είχαν επιφυλάξεις για την ορθότητα της επιλογής της εκλογικής αναμέτρησης του περασμένου Ιανουαρίου. Γνωρίζαμε ήδη από τότε οι παροικούντες την Ιερουσαλήμ πως, τουλάχιστον στο κομμάτι "παραγωγική ανασυγκρότηση", πόσο μάλλον "ενδογενής" αντίστοιχη, υπήρχε από τα καθ ύλη αρμόδια πολιτικά μας όργανα πλήρης σιγή ασυρμάτου.
Παντελής έλλειψη συγκροτημένου σαφούς σχεδίου και στρατηγικής, πόσο μάλλον ενδογενούς εθνικής στρατηγικής. Αυτή η έλλειψη στρατηγικής και από μόνη της, συνιστούσε εκ των πραγμάτων, και πέρα από τις όποιες καλές προθέσεις, την αποδοχή της στρατηγικής των όποιων ξένων κέντρων έχουν την δύναμη να παρεμβαίνουν στον γεωπολιτικό μας χώρο.Όταν κάποτε ρωτήσαμε τον σ. Δραγασάκη σε ανοικτή συγκέντρωση για το ζήτημα, εισπράξαμε την φοβερή απάντηση πως το ζήτημα θα το επιλύσει "η ίδια η ελληνική κοινωνία".
Επρόκειτο άραγε για εκδήλωση αυξημένης δημοκρατικής ευαισθησίας, πλήρους αμηχανίας η και, ακόμη χειρότερα, πλήρους υποτίμησης και αδιαφορίας για το μόνο αληθινό ζήτημα που ταλανίζει την ελληνική κοινωνία; Πλήρους υποτίμησης και αδιαφορίας δηλαδή για την μητέρα όλων των προβλημάτων που καταστρέφουν την όποια εναπομείνασα αυθυπαρξία, ταυτότητα και παραγωγική υπόσταση αυτής της χώρας;
Ο πολιτικός μας χώρος, "μιμούμενος" την "ιατρική βιομηχανία", αναλώθηκε με την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της "κρίσης", τον μαρασμό της δημόσιας σφαίρας, τους χαμηλούς μισθούς και συντάξεις κτλ, υποτιμώντας παντελώς τα αληθινά αίτια της ασθένειας, την αληθινή ρίζα του κακού. Με μοναδικό "εργαλείο παγίδα" τον "ευρωπαϊσμό" μας, το ιδεολόγημα "της Ευρώπης των λαών", οδηγηθήκαμε, παντελώς άοπλοι και απροετοίμαστοι επί της ουσίας, σαν κοινωνία και λαϊκό σώμα, σε μια κατά μέτωπο ανοιχτή σύγκρουση με το φάντασμα των "θεσμών" και την πραγματικότητα των κυνικών και ανεγκέφαλων ευρωπαϊκών μηχανισμών εξουσίας.
Οι μέρες και τα έργα της μικρής κυβερνητικής θητείας, επιβεβαίωσαν πέραν πάσης αμφιβολίας τους φόβους μας. Και δεν μιλάμε μόνο για τα δύσκολα, τις κατανομές των ελαχίστων διαθέσιμων κονδυλίων και πόρων.
Ο πολιτικός μας χώρος, "μιμούμενος" την "ιατρική βιομηχανία", αναλώθηκε με την αντιμετώπιση των συμπτωμάτων της "κρίσης", τον μαρασμό της δημόσιας σφαίρας, τους χαμηλούς μισθούς και συντάξεις κτλ, υποτιμώντας παντελώς τα αληθινά αίτια της ασθένειας, την αληθινή ρίζα του κακού. Με μοναδικό "εργαλείο παγίδα" τον "ευρωπαϊσμό" μας, το ιδεολόγημα "της Ευρώπης των λαών", οδηγηθήκαμε, παντελώς άοπλοι και απροετοίμαστοι επί της ουσίας, σαν κοινωνία και λαϊκό σώμα, σε μια κατά μέτωπο ανοιχτή σύγκρουση με το φάντασμα των "θεσμών" και την πραγματικότητα των κυνικών και ανεγκέφαλων ευρωπαϊκών μηχανισμών εξουσίας.
Οι μέρες και τα έργα της μικρής κυβερνητικής θητείας, επιβεβαίωσαν πέραν πάσης αμφιβολίας τους φόβους μας. Και δεν μιλάμε μόνο για τα δύσκολα, τις κατανομές των ελαχίστων διαθέσιμων κονδυλίων και πόρων.
Πέρα από τα όποια μέτρα πρόσκαιρης αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης, βοηθήματα, 100 δόσεις κτλ., δεν καταγράφηκε το παραμικρό δείγμα πνοής μιας άλλης βούλησης, υπέρ ενός άλλου παραγωγικού μοντέλου και υποκειμένου.
Η παραγωγικη ανασυγκρότηση έτσι συνιστά το πιο πικρό ανέκδοτο. Στις σπάνιες περιπτώσεις που ο δημόσιος διάλογος υπερβαίνει την "διαπραγματευτική" κοινοτυπία, οι αμήχανοι εκπρόσωποι της κυβερνητικής πλειοψηφίας αναμασούν την ξαναζεσταμένη πραμάτεια της ίδιας αδιέξοδης "αναπτυξιακής" συνταγής με σαντιγί περί δήθεν ανακατανομών και αριστερότροπης διαχείρισης.
Μιλάμε και για τα εύκολα, την ΕΡΤ για παράδειγμα. Που στην νέα ΕΡΤ μιλά ο παλμός της εξαναγκασμένης σε πλήρη βουβαμάρα ελληνικής κοινωνίας; Που βρίσκεται η όποια υγεία και ικμάδα της; Τα ίδια η αντίστοιχα πρόσωπα, η ίδια γλυκανάλατη και επί της ουσίας αδιάφορη αντιμετώπιση και αποσιώπηση της σκληρής πραγματικότητας μιας βαθειά πληγωμένης ελληνικής κοινωνίας. Η ίδια παντελής απουσία ενός εναλλακτικού, οραματικού, πειστικού και ελπιδοφόρου αφηγήματος. Μια υποβόσκουσα μιζέρια, μια από τα ίδια και διαφυγή καμιά.
Η διαλεκτική μιας εύκολης ελπίδας
Η διαλεκτική μιας εύκολης ελπίδας
Η πρώτη ομιλία του πρωθυπουργού στην Βουλή, μέσα στην ειλικρινή της συγκίνηση, αναπτέρωσε ηθικό και συνειδήσεις. Για κάποιες λίγες μέρες όλοι οι έλληνες ένοιωσαν γεμάτοι εθνική υπερηφάνεια αρκετούς πόντους ψηλότεροι. Σύντομα όμως αποκαλύφθηκε με τον πιο οδυνηρό τρόπο η "γύμνια του βασιλέα".
Στις μέρες μας έρχεται και το κλείσιμο της πρώτης αυλαίας του δράματος. Μέσα σε ένα απόλυτο αδιέξοδο, μέσα σε ένα απόλυτο "μπρός γκρεμός και πίσω ρέμα", μέσα σε μια ακόμη χειρότερη σύγχυση και απελπισία από εκείνην της αρχικής πολύχρωμης και πολύβουης παράστασης, "συσκευάζεται" ο κατ αρχήν λογαριασμός. Η χώρα άβουλη, ανήμπορη και μοιραία, οδηγείται σε μια φυγή προς τα μπρος, φυγή η οποία χάρη στην απουσία κάποιου στρατηγικού σχεδίου, έχει ήδη την οσμή μιας πλήρους υποταγής στους σχεδιασμούς και τις βουλές των ξένων κέντρων εξουσίας.
Εκείνα διαθέτουν δεκάδες εναλλακτικά σενάρια πίεσης και επιβουλής, ιδιαίτερα όσον αφορά στα οικονομικά και τα ανοικτά εθνικά μας θέματα. Εμείς άραγε ποιες από τις εφεδρείες μας έχουμε εγκαταστήσει σε θέση μάχης πέρα από έναν υπαρκτό αλλά απονευρωμένο υπονομευμένο και θολό από την περιρρέουσα σύγχυση πατριωτισμό;Το ΝΑΙ η στο ΟΧΙ στο τί;
Η όψιμη επίκληση στην λαϊκή κυριαρχία μέσω ενός θολού διλήμματος, μέσω ενός ΝΑΙ η ΟΧΙ, στις προτάσεις των "θεσμών", στα χρονικά όρια των ορίων, χωρίς την παραμικρή σαφή και ειλικρινή περιγραφή "του πως" και "του τι" της "επόμενης μέρας", δεν συνιστά παρά έναν ακόμη αδιέξοδο αλλά και απολύτως επικίνδυνο τακτικισμό, είδος στο οποίο από ότι φαίνεται διαθέτουμε ιδιαίτερο τάλαντον. Αναρωτηθήκαμε άραγε το τι πολιτικά και θεσμικά θα σήμαινε ένα, όχι μεγάλο, αλλά οριακό 50,1 ΝΑΙ; Είναι δυνατόν σε αυτή την τόσο επικίνδυνη για τη χώρα συγκυρία, μια στοιχειωδώς σώφρων κυβέρνηση, να θέτει ένα δίλλημα με μια υποβόσκουσα υπόσταση τόσο επικίνδυνα διχαστική;
Την ίδια φυσικά ευαισθησία δεν επιδείξαμε στο θέμα της ιθαγένειας. Ένα τέτοιο ζήτημα δεν αφορούσε φαίνεται στον ελληνικό λαό. Ο πρωθυπουργός της ελπίδας αποδεικνύεται καθηλωμένος από τα οραματικά και πραγματικά όρια, τόσο του ίδιου, όσο και του κεντρικού κυβερνητικού πυρήνα που τον περιστοιχίζει, από ένα ανάπηρο δυτικότροπο νεωτερικό φαντασιακό που αυταπατάται και αδυνατεί να διακρίνει τα αληθινά διακυβεύματα.
Ο Δαυίδ δεν θα νικούσε ποτέ τον Γολιάθ αν δεν διέθετε σφενδόνη. Και η σφενδόνη στην περίπτωση μας θα ήταν ένα συγκροτημένο εναλλακτικό στρατηγικό σχέδιο που απουσιάζει.
Το μόνο που φαίνεται είναι κάποιες αίολες νεοκεϋνσιανές διακηρύξεις, εργαλεία εις χείρας τρίτων, με πολύ φτωχά έως ανύπαρκτα ερείσματα στο ίδιο το πραγματικό της εποχής μας, με φτωχά έως ανύπαρκτα ερείσματα στην ίδια την γεωπολιτική μας πραγματικότητα.
Η ανυπαρξία ενδογενούς στρατηγικού παραγωγικού σχεδίου
Η ανυπαρξία ενδογενούς στρατηγικού παραγωγικού σχεδίου
Ποιο είναι άραγε το υπ αρ. ένα πρόβλημα της χώρας, πρόβλημα που αρνείται πεισματικά να αντιμετωπίσει το υφιστάμενο πολιτικό προσωπικό της; Δεν είναι άλλο από την ενδογενή η όχι δυνατότητα της να παράξει πλούτο.
Η μέγιστη δυστυχία του τόπου προκύπτει από το γεγονός του ότι η μέγιστη πλειοψηφία αυτού του πολιτικού προσωπικού δεν πιστεύει στην ύπαρξη μιας τέτοιας ρεαλιστικής δυνατότητας.
Όλοι ψάχνουν την λύση των προβλημάτων μας μέσω και μόνο ...