Παρασκευή 3 Φεβρουαρίου 2017

Ποιος εμποδίζει ένα "ελληνικό παραγωγικό μνημόνιο";




Εισαγωγή

Ήρθε η ώρα για ένα "ελληνικό παραγωγικό μνημόνιο"

Τα μνημόνια και τα σκληρά μέτρα ουδέν εισέφεραν στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, το οποίο υποτίθεται ότι ήταν το ζητούμενο και η παθολογία της οικονομίας που υπήρχε πριν την εκδήλωση της κρίσης αναπαράγεται.
του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου

Τα στοιχεία που ανακοίνωσε ο διεθνής οργανισμός προώθησης της επιχειρηματικότητας Endeavor, για την Ελλάδα είναι απογοητευτικά: Το 84% των νέων επιχειρήσεων που δημιουργήθηκαν το 2016 επικεντρώθηκαν σε κλάδους με εσωστρεφή προσανατολισμό όπως εστιατόρια, μπαρ, catering, λιανική τροφίμων και λιανεμπόριο, τους λεγόμενους μη εμπορεύσιμους τομείς της οικονομίας, επειδή δεν είναι εξαγωγικοί. Μόλις το 16% των νέων εταιρειών ήταν σε εξαγωγικούς κλάδους.

Επιπλέον, οι μοναδικοί κλάδοι στους οποίους ιδρύθηκαν περισσότερες νέες εταιρείες πέρυσι σε σχέση με το 2012 ήταν ο τουρισμός και οι ιατρικές υπηρεσίες (διαβάστε περισσότερα κάνοντας κλικ εδώ).

Τα συγκεκριμένα στοιχεία επιβεβαιώνουν ότι τα μνημόνια και οι υποτιθέμενες "μεταρρυθμίσεις" ουδέν αποφέρουν στο πεδίο της ανασυγκρότησης της οικονομίας και αλλαγής του στρεβλού αναπτυξιακού μοντέλου πριν την κρίση.

Παρά τη μεγάλη εσωτερική υποτίμηση που συντελείται τα τελευταία χρόνια (μείωση εισοδημάτων και απαξίωση των περιουσιακών στοιχείων) δεν έχουν αναπτυχθεί εξωστρεφείς δραστηριότητες και το μόνο που κινείται είναι ο τομέας των τροφίμων και της εστίασης.
Με λίγα λόγια το εισόδημα που παράγεται στην Ελλάδα προκύπτει κυρίως από τις αγοραπωλησίες που κάνουμε μεταξύ μας και τα έσοδα από τον τουρισμό.
Εάν, όμως, δεν έχουμε κάτι να πουλήσουμε στη διεθνή αγορά, δεν μπορούμε να χρηματοδοτήσουμε τα προϊόντα που θέλουμε να αγοράζουμε, είτε πρόκειται για γερμανικά αυτοκίνητα, είτε για αμερικανικά κινητά τηλέφωνα.

Το συμπέρασμα είναι ότι τα μνημόνια και τα σκληρά μέτρα ουδέν εισέφεραν στην αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου, το οποίο υποτίθεται ότι ήταν το ζητούμενο και η παθολογία της οικονομίας που υπήρχε πριν την εκδήλωση της κρίσης αναπαράγεται.

Το ίδιο άλλωστε δείχνουν και τα στοιχεία για τις εξαγωγές: Από το 2008 μέχρι πέρσι οι ελληνικές εξαγωγές αυξήθηκαν κατά 18%, ενώ σε Πορτογαλία και Ισπανία κατά 32,4% και 32,9% αντίστοιχα και κατά 105% στην Ιρλανδία.

Οι αιτίες για την κατάσταση είναι πολλές και το πρόβλημα είναι σύνθετο, αλλά η ουσία είναι ότι δεν επιτεύχθηκε ο βασικός σκοπός των μνημονίων, που υποτίθεται ότι ήταν η αποκατάσταση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας και η υποκατάσταση της δραστηριότητας μη εμπορεύσιμων κλάδων από εξαγωγικούς τομείς.

Παρόλο δε που η αποτυχία των πολιτικών που εφαρμόστηκαν είναι δεδομένη, ουδεμία ουσιαστική αναπροσαρμογή δεν έγινε στην "συνταγή" των μέτρων.

Η αλήθεια είναι, βέβαια, ότι η βασική προτεραιότητα των μνημονίων δεν είναι η ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας, αλλά η διασφάλιση αποπληρωμής των δανεικών και η επέκταση των οικονομικών και επιχειρηματικών συμφερόντων των ισχυρών χωρών της ευρωζώνης στο εσωτερικό της χώρας μας.

Δεν πρόκειται οι χώρες του πυρήνα να κάνουν την Ελλάδα εξαγωγική δύναμη, διότι το ρόλο αυτό τον επιφυλάσσουν για τον εαυτό τους και τον διαφυλάσσουν ως κόρη οφθαλμού.

Το μνημόνιο των δανειστών δεν είναι η λύση στα δικά μας προβλήματα, αλλά η απάντηση στις δικές τους ανάγκες.

Το ζήτημα για την ελληνική οικονομία δεν είναι πώς θα διασφαλίσουμε τη συνέχιση της επιβίωσης με δανεικά, με την πολυθρύλητη επιστροφή της χώρας στις αγορές. Το θέμα είναι τι θα πουλάει η χώρα στη διεθνή αγορά έτσι ώστε να δημιουργηθεί νέο εισόδημα και απασχόληση.

Η ανασυγκρότηση της ελληνικής οικονομίας και η ανάδειξη των παραγωγικών δυνατοτήτων της χώρας μας είναι εθνική υπόθεση.
Δεν πρόκειται να μας δώσουν τη λύση οι δανειστές.

Αντιθέτως, οι πολιτικές ηγεσίες της χώρας μας θα χρειαστεί να δώσουν μάχη με άλλα ευρωπαϊκά συμφέροντα για να διεκδικήσουν μια αναβαθμισμένη θέση στον ευρωπαϊκό καταμερισμό εργασίας, ο οποίος σήμερα τοποθετεί την Ελλάδα σε μια δεύτερη περιφερειακή ταχύτητα, φτωχότερη και εξαρτώμενη παραγωγικά και χρηματοδοτικά από το κέντρο.

Στην πραγματικότητα χρειάζεται ένα "αντιμνημόνιο" ή ένα "ελληνικό μνημόνιο", το οποίο θα βασίζεται σε ένα σχέδιο που θα εξυπηρετεί τις ελληνικές ανάγκες, θα προβλέπει θυσίες αλλά θα καταλήγει και σε ένα αποτέλεσμα, σε αντίθεση με τα 'εισαγόμενα μνημόνια" τα οποία ανανεώνουν το φαύλο κύκλο.

πηγή


Ποιος εμποδίζει ένα "ελληνικό παραγωγικό μνημόνιο";

Τι θα σημάνει η αποχώρηση του ΔΝΤ
Η στάση του κ. Σόιμπλε εξηγείται εάν υποθέσουμε ότι στόχος του είναι να καταστήσει αδύνατη την αποδέσμευση της χώρας μας από το μνημόνιο στο τέλος του προγράμματος το 2018 και ταυτόχρονα να διατηρήσει ζωντανή την αρχική πρότασή του για προσωρινή έξοδο από το ευρώ, επαναφέροντάς την εφόσον το κρίνει σκόπιμο.
του Γιώργου Χ. Παπαγεωργίου

Η αντιφατική στάση του ΔΝΤ στο ελληνικό πρόγραμμα έχει καταστήσει αντικειμενικά δύσκολη τη συμμετοχή του σ' αυτό. Το Ταμείο υποστηρίζει ότι χρειάζεται ελάφρυνση χρέους για την Ελλάδα έτσι ώστε να μειωθεί το ύψος των χρημάτων που θα πρέπει να εξοικονομεί η χώρα κάθε χρόνο με τη μορφή πρωτογενών πλεονασμάτων, επειδή θεωρεί ότι ο στόχος για 3,5% του ΑΕΠ δεν είναι βιώσιμος. Την ίδια στιγμή, όμως, το Ταμείο εμφανίζεται έτοιμο να αποδεχθεί τον -μη βιώσιμο- στόχο του 3,5%, αλλά ζητεί νέα μέτρα για να διασφαλιστεί η επίτευξή του.

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε βρήκε έτσι αφορμή για να μπλοκάρει τα πράγματα και έφτασε μάλιστα στο σημείο να υποστηρίξει ότι τελικά η συμμετοχή του ΔΝΤ δεν είναι απαραίτητη, αλλά εφόσον αποχωρήσει θα πρέπει να διαπραγματευτούμε ένα νέο ελληνικό πρόγραμμα εξαρχής, το οποίο μάλιστα θα πρέπει να εγκριθεί και από το κοινοβούλιο της Γερμανίας.

Και προφανώς όταν ο κ. Σόιμπλε μιλάει για ένα νέο πρόγραμμα όπου τον ρόλο του ΔΝΤ θα παίξει ο Ευρωπαϊκός Μηχανισμός Σταθερότητας (ESM), έχει στο μυαλό του κάτι που θα δεσμεύει τη χώρα για πολλά χρόνια μετά το 2018, οπότε λήγει το τρίτο μνημόνιο.
Είναι, όμως, αμφίβολο ότι μπορεί να διεξαχθούν επιτυχείς διαπραγματεύσεις μέσα στο 2017 με τις διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις σε διάφορες χώρες της Ευρωζώνης.
Επιπλέον, ένα ερώτημα που τίθενται είναι ποια δεδομένα θα αλλάξουν εφόσον ξεκινήσει μια διαπραγμάτευση για ένα νέο πρόγραμμα και με ποιες προβλέψεις.

Το μεγάλο εμπόδιο σήμερα είναι τα υψηλά πρωτογενή πλεονάσματα και τα μέτρα που ζητεί το ΔΝΤ. Ωστόσο, το Eurogroup έχει ήδη αποφασίσει ότι το 2018 θα ληφθούν τα λεγόμενα μεσοπρόθεσμα μέτρα για ελάφρυνση του ελληνικού χρέους, τα οποία θα αλλάξουν όλα τα δεδομένα. Εφόσον, λοιπόν, ληφθούν τα μέτρα αυτά, θα μειωθούν οι ανάγκες για πληρωμές τόκων και επομένως και ο στόχος για πρωτογενή πλεονάσματα.

Παρ' όλα αυτά, ο κ. Σόιμπλε είναι εκείνος που έχει τη σκληρότερη θέση για τα πλεονάσματα, ζητώντας να δεσμευτεί η Ελλάδα για τον στόχο του 3,5% για δέκα ολόκληρα χρόνια. Επομένως δεν είναι βέβαιο ότι ακόμα και χωρίς το ΔΝΤ οι απαιτήσεις του κ. Σόιμπλε θα μειωθούν.

Οι πολιτικές σκοπιμότητες του Γερμανού υπουργού Οικονομικών προσδιορίζονται αφενός από τις εξελίξεις στο εσωτερικό της Γερμανίας, όπου η βοήθεια προς την Ελλάδα είναι αντιδημοφιλής, και αφετέρου από τον ευρύτερο σχεδιασμό του να βρίσκεται η χώρα μας υπό καθεστώς διαρκούς ελέγχου έτσι ώστε να μην υπάρχουν περιθώρια για την εκάστοτε ελληνική κυβέρνηση να ξεφεύγει από τον έλεγχο των δανειστών.

Η στάση του κ. Σόιμπλε εξηγείται εάν υποθέσουμε ότι στόχος του είναι να καταστήσει αδύνατη την αποδέσμευση της χώρας μας από το μνημόνιο στο τέλος του προγράμματος το 2018 και ταυτόχρονα να διατηρήσει ζωντανή την αρχική πρότασή του για προσωρινή έξοδο από το ευρώ, επαναφέροντάς την εφόσον το κρίνει σκόπιμο.



Δύο άρθρα του Γ, Παπαγεωργίου σε διαφορετικά μέσα - υπεύθυνη για τον συνδυασμό και τους υπογραμμισμένους μεσότιτλους είναι η "αριστερή στρουθοκάμηλος"

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Θέλετε να βάλετε ενεργό link στο σχόλιό σας; BlogU